Τι πραγματικά συμβαίνει στη Συρία

Του Eric Margolis - Η σκοτεινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση στη Συρία γίνεται ολοένα χειρότερη. Και μαζί με αυτήν εντείνεται και η δημόσια σύγχυση, εδώ στη δύση, καθώς τα αμερικανικά, τα βρετανικά και ορισμένα άλλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απεικονίζουν τον εμφύλιο πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Συρία σαν ένα απλό παθιασμένο παιχνίδι στο οποίο από την μία βρίσκεται το κακό καθεστώς Άσαντ στη Δαμασκό και από την άλλη οι, κατά κύριο λόγο, άοπλοι δημοκρατικοί διαδηλωτές.

 

Την ίδια μονοδιάστατη, απογοητευτική δημοσιογραφική κάλυψη την είδαμε, πρόσφατα, και στην περίπτωση της Λιβύης, όπου και αξιοποιήθηκε αυτός ο τρόπος ενημέρωσης για να υποστηρίξει την ξένη επέμβαση. Η ενημέρωση που υπάρχει σήμερα για τη Συρία είναι εξίσου ατελής όπως ήταν και για την Λιβύη, όπου, παρεπιπτόντως, η κατάσταση βρίσκεται επικίνδυνα εκτός ελέγχου.

Η άποψη που διατυπώνω σε αυτό το άρθρο βασίζεται σε αξιόπιστες πρωτογενείς πηγές στην Ουάσιγκτον, την Τουρκία, την Ιορδανία και τον Λίβανο:

Η υποστήριξη για το καθεστώς Μπάαθ της οικογένειας Άσαντ, που βρίσκεται στην εξουσία 

εδώ και 41 χρόνια, βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση. Εντούτοις, σημαντικά τμήματα των ενόπλων δυνάμεων, των 17 μυστικών υπηρεσιών και υπηρεσιών ασφάλειας, της ισχυρής μειοψηφίας των Αλαουιτών, οι περισσότεροι χριστιανοί της Συρίας, ορισμένα φυλετικά στοιχεία και μεγάλο μέρος της εμπορικής μεσαίας και ανώτερης τάξης παραμένουν ακόμα στο πλευρό του Άσαντ. Παρά τις έντονες δυτικές προσπάθειες να ανατραπεί, ο Μπάσαρ αλ Άσαντ, ένας ήπιος πρώην οφθαλμίατρος, κρατά πάντα γερά την εξουσία.

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, και ορισμένοι συντηρητικοί άραβες σύμμαχοί τους χρηματοδότησαν και εξόπλισαν εξαρχής την εξέγερση στη Συρία, που άρχισε εδώ και ένα χρόνο. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν ομάδες που αντιπολιτεύονται το καθεστώς Άσαντ (σημ. Inprecor πατέρα και γιού) από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Λέγεται ότι όπλα και πυρομαχικά φθάνουν στους αντάρτες της Συρίας μέσα από την Ιορδανία και το Λίβανο. Ακροδεξιές ομάδες στο Λίβανο, που χρηματοδοτούνται από δυτικές και αραβικές δυνάμεις αλλά και το Ισραήλ, διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στη διαδικασία εισόδου στο συριακό έδαφος στο βορρά της χώρας μαχητών και εξοπλισμού.

Οι σουνίτες Αδελφοί Μουσουλμάνοι σήκωσαν και πάλι κεφάλι ενάντια στο καθεστώς της Δαμασκού όπου κυριαρχούν οι Αλαουίτες. Το 1982, ο υπογράφων βρισκόταν έξω από τη συριακή πόλη της Χάμα, όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέτριβαν την εξέγερση των Αδελφών Μουσουλμάνων, σκοτώνοντας, κατ’ εκτίμηση, 10.000 ανθρώπους και ισοπεδώνοντας μέρος της πόλης με βαρύ πυροβολικό.

Τώρα στην όλη ιστορία έχουν εμπλακεί και μαχητές της τζιχάντ (σημ. inprecor: του ιερού πολέμου). Προσφάτως, μικρές ομάδες βετεράνων της αλ Κάιντα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν εισήλθαν στη Συρία και μέσα από βομβιστικές επιθέσεις με παγιδευμένα αυτοκίνητα προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση. Ο σημερινός ηγέτης της αλ Κάιντα, Dr Ayman al-Zawahiri, έχει καλέσει σε ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στο καθεστώς Άσαντ.

Αν μη τι άλλο έχει πολύ ενδιαφέρον, το ότι ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία βρίσκονται τώρα αγκαλιά με εκείνες τις ίδιες δυνάμεις του τζιχάντ που πρεσβεύουν ότι απεχθάνονται – και τις οποίες φυσικά χρησιμοποίησαν στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του ’80 και, αργότερα, στη Λιβύη.

Σε αυτό το επικίνδυνο μίγμα, θα πρέπει κανείς να προσθέσει και τον αυξανόμενο αριθμό ντόπιων παραστρατιωτικών ομάδων στη Συρία, που μάχονται μεταξύ τους και διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος αμάχων, φέρνοντας στο νου τους αιματηρούς εμφυλίους πολέμους στο Ιράκ και στο Λίβανο.

Βασικός στόχος της Ουάσινγκτον στη Συρία είναι ν’ ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ προκειμένου να πλήξει το στενότερο σύμμαχό του, το Ιράν. Υπάρχει τόσο πολλή αντι-ιρανική υστερία την τρέχουσα περίοδο στις ΗΠΑ, που οποιοδήποτε πλήγμα και αν μπορεί να επιτευχθεί κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας θεωρείται καλό βήμα. Οι παλαιότεροι φόβοι στις ΗΠΑ για το ενδεχόμενο επικράτησης χάους σε μια Συρία μετά την ανατροπή του Άσαντ, μοιάζουν τώρα να ξεχνιούνται λόγω της βιασύνης να υποσκαφτεί το Ιράν μέσα από την αποσταθεροποίηση της Συρίας. Οι Ρεπουμπλικάνοι, με επικεφαλής τον Γερουσιαστή John McCain, πιέζουν για πόλεμο κατά της Συρίας ενώ ο Πρόεδρος Barak Obama προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα γεράκια του πολέμου.

Το Ισραήλ, του οποίου η επιρροή στην Ουάσινγκτον σε αυτήν την προεκλογική περίοδο είναι άνευ προηγουμένου, ανεβάζει τον πολεμικό πυρετό κατά της Συρίας και του Ιράν. Το Ισραήλ είναι ικανοποιημένο που οι κρίσεις σε αυτές τις δύο χώρες έχουν περιθωριοποιήσει από την επικαιρότητα το θέμα της Παλαιστίνης και των υψωμάτων του Γκολάν (σημ. inprecor που τέθηκαν υπό ισραηλινή κατοχή με τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967 από τη Συρία) , τα οποία προσαρτήθηκαν από το Ισραήλ παρανόμως το 1981 (σημ. inprecor: όπως έγινε και με την ανατολική Ιερουσαλήμ). Από τα Γκολάν προέρχεται το 1/3 του συνόλου του νερού που χρειάζεται το Ισραήλ. Στόχος του Ισραήλ είναι να δει τη Συρία να διαμελίζεται σε αντιμαχόμενα καντόνια, όπως γίνεται σήμερα στο Ιράκ.

Η γαλλική δεξιά, με επικεφαλής το κόμμα UMP του Προέδρου Nicholas Sarkozy, πάντα επιθυμούσε να επανεγκαταστήσει στο Λίβανο και στη Συρία την επιρροή που διέθετε όταν ήταν αποικίες της Γαλλίας. Το καθεστώς Άσαντ στη Συρία λειτουργεί σαν αγκάθι στα πλευρά της Γαλλίας εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ιδιαίτερα στο Λίβανο, για τον οποίο η Συρία επιμένει ακόμη ότι αποτελεί ιστορικό της τμήμα. Η Γαλλία ελπίζει να επαναλάβει στη Συρία την αναμόχλευση των παθών και τα οφέλη που πέτυχε από την στήριξη των εξεγερμένων στη Λιβύη.

Η Ρωσία υπερασπίζει το καθεστώς Άσαντ και είναι αποφασισμένη να μην ξεγελαστεί στην περίπτωση της Συρίας από την προοπτική μιας δήθεν «ανθρωπιστικής» επέμβασης όπως έγινε στη Λιβύη. Η Κίνα είναι εξίσου προσεκτική. Και οι δύο όμως, με αργούς ρυθμούς, χαλαρώνουν την ένταση της υποστήριξής τους προς τη Δαμασκό όπως φάνηκε την περασμένη εβδομάδα από την ομόφωνη έκκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για ένα νέο ειρηνευτικό σχέδιο για τη Συρία.

Μια κατάπαυση πυρός είναι πέραν του δέοντος αναγκαία. Η Συρία πρέπει να σταματήσει να χρησιμοποιεί βαρέα όπλα σε αστικές περιοχές. Αλλά και οι δυνάμεις εκτός Συρίας θα πρέπει να πάψουν να υποστηρίζουν βίαιες ένοπλες ομάδες που η Δαμασκός αποκαλεί «τρομοκράτες». Καμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές δεν έχει καθαρά χέρια στη Συρία.

Eric Margolis, συγγραφέας των βιβλίων War at the Top of the World και American Raj: Liberation or Domination?: Resolving the Conflict Between the West and the Muslim World

http://lewrockwell.com/margolis/margolis285.html
inprecor