Πόσο πιθανό είναι ένα στρατιωτικό κίνημα στην Ελλάδα σήμερα;

Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μιλάει για «πραξικόπημα» και ότι «ο λαός αναζητεί σωτήρες», όταν ξένες μυστικές υπηρεσίες κάνουν αναφορά σε «κίνδυνο πραξικοπήματος στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της απαξίωσης θεσμών», τότε πόσο κοντά βρίσκεται η χώρα σε ένα στρατιωτικό κίνημα; Για όσους ξέρουν τα ενδότερα των Ενόπλων Δυνάμεων, οι πιθανότητες δείχνουν μηδενικές τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Τουλάχιστον για ένα κίνημα, ανάλογο με τα δύο κινήματα του 1967, το επιτυχημένο του Απριλίου και το αποτυχημένο του Δεκεμβρίου. Αυτό δεν αποκλείει ότι μπορεί να υπάρξει κάποιας μορφής αντίδραση από αξιωματικούς ή αξιωματικό. Σίγουρα χαμηλού ή μεσαίου βαθμού αφού οι ανώτεροι βαθμοί είναι περισσότερο «πολιτικοποιημένοι» και δεμένοι με την εκάστοτε πολιτική εξουσία λόγω ελέγχου της διαδικασίας των προαγωγών από αυτή μετά τον βαθμό του συνταγματάρχη. Από αξιωματικούς οι οποίοι εμφορούνται από καθαρά πατριωτικά και ιδεολογικά κίνητρα και θα κρίνουν ότι η διαμαρτυρία τους μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Από στελέχη τα οποία είναι αγανακτιμένα με την απαξίωση και τις ύβρεις σε βάρος τους από δάφορα κυβερνητικά στελέχη, αλλά και από τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Το 1988 στο αποκορύφωμε του σκανδάλου Κοσκωτά και της μετωπικής σύγκρουσης των δύο κομμάτων, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε πει σε συνέντευξή του σε ξένη εφημερίδα ότι «Δεν απoκλείω κίνηση κάποιου διοικητή στρατοπέδου, ο οποίος αγανακτισμένος από το λασπώδες πολιτικό περιβάλλον που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει ένοπλη κίνηση». Πόσο μάλλον σήμερα που μιλάμε για προϊούσα ολική αποδόμηση των πάντων. Στην πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όπως αναφέρουν αξιόπιστες πηγές ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αναφερόμενος στο κίνδυνο αυτό, είπε: «Είμαστε σε μια ευαίσθητη στιγμή όπου ακόμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί αμφισβητούνται. Διάβασα σήμερα με έκπληξη κάποια έκθεση της CIA  ότι συζητιέται ακόμη και για πραξικόπημα στην Ελλάδα. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Σας δίνω το μέγεθος των διαφόρων απειλών. (...) Έχει χαθεί αυτή η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και αυτό είναι διαβρώνει τα πάντα. Πολλοί πολίτες λένε: «Δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν». Ε, βεβαίως, άμα δεν πιστεύει τίποτα, καταλαβαίνετε ότι ψάχνει σωτήρες, πηγαίνει στη βία  και σε  οτιδήποτε  άλλο»! Ακόμα και αν περάσουμε τις παραπάνω φράσεις από το «φίλτρο της κινδυνολογίας» το πνεύμα της οποίας ήθελα να περάσει ο πρωθυποιυργός προκειμένου να ξυπνήσει να ανακλαστικά πολιτικής επιβίωσης και να αποσπάσει την συναίνεση του Α.Σαμαρά, εν τούτοις πρόκειται για εντυπωσιακή προσέγγιση. Σημειώνουμε ότι πριν από 15 μήνες συνέβη κάτι, το οποίο όσο και αν «κουκουλώθηκε» και κανείς δεν μιλάει πλεόν γι’αυτό, συνέβη και είναι εντυπωσιακό, αφού δείχνει ότι οι ένστολοι μπορούν να οργανωθούν μυστικά σε ολόκληρη την Ελλάδα, χωρίς να αντιληφθούν το οτιδήποτε ούτε οι υπηρεσίες πληροφοριών των Ενόπλων Δυνάμεων (υπηρείες οι οποίες έτσι ή αλλιώς υπολειτουργούν) ούτε η ΕΥΠ, ούτε και να διαρρεύσει το οτιδήποτε στην στρατιτική και πολιτική ηγεσία. Αναφερόμαστε την «λευκή απεργία» των πιλότων της Π.Α., οι οποίοι κατάφεραν από την Κρήτη μέχρι την Λήμνο, επί πολλές ημέρες να αποκρύψουν τον σχεδιασμό του εγχειρήματός τους και να προκαλέσουν «έμφραγμα σε στρατιωτκή και πολιτική ηγεσία, δείχνοντας ταυτοχρόνως ένα σπάνιο πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Άρα μπορεί να υπάρξει «πανελλαδική» συννενόηση μεταξύ ομάδων αξιωματικών για μια πιο «δυναμική» έκφραση διαμαρτυρίας. Φυσικά για ένα μείζονος έκτασης κίνημα αξιωματικών, απαιτείται πάνω απ’όλα ιδεολογική βάση, απαιτείται ηγέτης και ηγετική ομάδα, απαιτείται στόχος και μέσα για την επίτευξή του. Το 2011 σε καμμία περίπτωση δεν είναι 1967 από πολλές απόψεις, ιδεολογικά και πρακτικά: Το 1967 αρκούσε η κατάληψη του ΟΤΕ,  της ραδιοφωνίας, του προεδρικού μεγάρου και δύο τριών ακόμα κέντρων ελέγχου της κρατικής λειτουργίας. Σήμερα υπάρχει χάος: Οι στόχοι για τους επίδοξους κινηματίες είναι εκατοντάδες και η επικοινωνία μεταξύ των πολιτών είναι αδύνατον να ελεγχθεί, τουλάχιστον στο σύνολό τους. Τότε υπήρχε ο φόβος του κομμουνισμού που ένωνε. Τώρα, το ΚΚΕ έχει πιο ... πατριωτική ρητορική από την κυβέρνηση! Και μπορεί το 1967 να υπήρξε μια, ας πούμε, λαϊκή συγκατάβαση (απόδειξη ότι σχεδόν κανένας δεν αντέδρασε τον πρώτο καιρό), αλλά σήμερα είναι πρακτικά αδύνατον να μην υπάρξουν αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε αιματοκύλισμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να υπάρξει θέμα σε μία χώρα που έχει αρχίσει να καταρρέει. Ο ηγέτης ή οι ηγέτες λείπουν ή τουλάχιστον κρύβονται καλά... Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr