Ο Μακεδονικός ακτινωτός ήλιος, σύμβολο Ελληνικό

Του Χρίστου Κράππα
Τα τελευταία γεγονότα, με το περιεχόμενο της επιστολής του πρω-θυπουργού των Σκοπίων στον πρωθυπουργό της Χώρας μας, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία για την αδιαλλαξία, τον παραλογισμό και την αυθάδεια των γειτόνων μας σε βάρος της χώρας μας.
Και βεβαίως η πολιτική τους αυτή δεν πηγάζει από συνειδησιακή εθνική τους ανάγκη, αλλά υπαγορεύεται από τους προστάτες τους αμερικανούς και καθοδηγητές τους για τους δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς. Και τούτο γιατί, γνωρίζουν πολύ καλά πως Μακεδόνες Έλληνες δεν είναι ούτε ήταν ποτέ, αλλά η κλοπή της ιστορίας είναι το μέσο για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους επί του Ελλαδικού χώρου. Η κλοπή και η παραχαραγμένη διασκευή της Ελληνικής Ιστορίας 4.000 ετών για να την διδάσκουν στους δύστυχους μικρούς μαθητές της χώρας τους, αγγίζουν, ή μάλλον βρίσκονται, στα πλαίσια της παράνοιας και της ψυχοπάθειας.
Δεν αναλογίζονται οι προπαγανδιστές αυτοί πως, οι μαθητές πειραματόζωα – όργανα επεκτατικών βλέψεων, κάποια στιγμή θα διαβάσουν την ελληνική ιστορία, έστω σε κάποια άλλη γλώσσα εκτός της ελληνικής;
Τι είδους έκπληξη θα δοκιμάσουν, και τι είδους έκρηξη θα εκφράσουν, και με ποιο τρόπο θα στραφούν εναντίον τους;
Ακούστηκε τις τελευταίες μέρες πως, το κρατίδιο αυτό με τους αυ-θάδεις πολιτικούς τους, προσπαθούν να χρηματοδοτήσουν - αγοράσουν έδρα στην Οξφόρδη ή σε άλλο Πανεπιστήμιο της Αγγλίας που θα την ονο-μάσουν «Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών» ή «Φίλιππος Β ο Μακεδών». Το ερώτημα είναι ποιο θα είναι το αντικείμενο των εδρών αυτών. Αν είναι η ιστορία, ποιος άγγλος καθηγητής θα διδάξει τις ανοησίες αυτές όταν διαθέτουν δεκάδες πολύτομα έργα με την ιστορία της Μακεδονίας βασισμένη σε αμέτρητες πηγές από τον 8ο αιώνα π.Χ. και μάλιστα στα ελληνικά; Αν είναι η «μακεδονική γλώσσα», ποιος θα παρακολουθήσει μια γλώσσα που από τις πρώτες λέξεις θα διαπιστώσει πως είναι Βουλγαρικά;
Είναι διαπιστωμένο και καταγεγραμμένο από εποχής του Ομήρου και του σύγχρονού του Ησιόδου, του Ηροδότου και του Θουκυδίδη, και των δεκάδων άλλων ιστορικών και γεωγράφων που ακολούθησαν, πως, το άνω σύνορο της Μακεδονικής Ελληνικής γης ήταν, από το Δυρράχιο (αρχ. Επίδαμνος), συνόρευε με το σημερινό Κόσσοβο, περνούσε λίγο κάτω από τα σημερινά Σκόπια, και συνέχιζε με το όρος Βέλες ανατολικά της λίμνης Δοϊράνη, τον κάμπο των Σερρών και της Δράμας μέχρι τους Αρχαίους Φιλίππους πόλη που ίδρυσε ο Φίλιππος Β πλησίον της Καβάλας (αρχ. Νεάπολη αποικία νοτίων ελλήνων). Όλα αυτά τα φύλλα που κατοικούσαν στην περιοχή αυτή ήταν ελληνόγλωσσα, όπως το καταγράφει αυτό ο Θουκυδίδης ξεκάθαρα, ζώντας αδιαλείπτως στην περιοχή αυτή επί 20 χρόνια ως εξόριστος των Αθηναίων από το 424 έως το 404 π.Χ. (Θουκ. 2.100 ). Επίσης, η άνω Μακεδονία με επίκεντρο της περιοχής της την Ορεστίδα (σημερ. Καστοριά) και την Λύγκο (σημερ. Φλώρινα) είχε Βασιλείς από το γένος των Βακχιάδων από την Κόρινθο, η δε κάτω Μακεδονία με περιοχή από τα Τέμπη μέχρι τη λίμνη Δοϊράνη είχε βασιλείς από το Άργος το Πελοποννησιακό του γένους των Τημενιδών, και η δυναστεία αυτή επικράτησε των Βακχιάδων με γενάρχη της δυναστείας των Αργεάδων τον Τημενίδη Περδίκα. Φυσικά τα δύο αυτά βασιλικά γένη ομού με το γένος των βασιλέων των Μολοσσών της Ηπείρου με γενάρχη τον Νεοπτόλεμο τον γυιό του ομηρικού Αχιλλέα, συμπεθέριασαν μεταξύ των. Η μάννα του Φιλίππου Β ήταν η Ευρυδίκη, Λυγκηστίδα την καταγωγή, και η μάννα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν η Ολυμπιάδα, Μολοσσή την καταγωγή. Αυτή τη Μακεδονία παρέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος Γ, με επί πλέον κτήσεις την Ανατολική Θράκη, με τα μη ως τότε ελληνόγλωσσα αυτόνομα φύλλα τα οποία με τον ξαφνικό θάνατο του Φιλίππου στασίασαν και χρειάσθηκε ο Αλέξανδρος με αστραπιαία εκστρατεία, να τα επαναφέρει στην κυριαρχία του, οπότε και εξελληνίστηκαν ακολου-θώντας τον στην εκστρατεία του κατά της Περσίας. Ένα από αυτά τα θρακικά φύλλα υπάρχει ακόμη στην περιοχή μας και με την γλώσσα του να υπάρχει και να μιλιέται ακόμη, οι Πομάκοι (αρχ. Αγριάνες) κατοι-κούντες στην οροσειρά της Ροδόπης βόρεια της Ξάνθης και της Κομοτη-νής.
Το έμβλημα της δυναστείας αυτής των Αργεάδων Τημενιδών, υπήρξε ο ακτινωτός ήλιος. Σήμερα συνηθίζουμε να τον λέμε, «ο ήλιος της Βεργίνας» γιατί βρέθηκε και στις δύο χρυσές λάρνακες των οστών του Φιλίππου και της θυσιασμένης (συνήθεια της εποχής) προτελευταίας στ΄ συζύγου του, της πριγκίπισσας Μήδας θυγατέρας του βασιλέως Κοθύλα των Γετών από την Σκυθία. Και στο σημείο αυτό, επειδή οι έγκυρες θέσεις του Ηροδότου (Ηροδ. 8.137, 138, 139) και του Θουκυδίδη (Θουκ. 2.100.2) δεν μπορούν να αμφισβητηθούν με καμμία λογική αιτία και από κανέναν, ας αφήσουμε να μας αφηγηθούν την ιστορία της γέννησης αυτού του συμβόλου με εμπνευστή και δημιουργό του τον Αργείο Τημενίδη Περδίκα, γενάρχη της δυναστείας που δόξασε την Ελλάδα από τον 8ο αιώνα π.Χ. και μετά, για χίλια χρόνια.
«Αυτός ο Αλέξανδρος (αναφέρεται στον Αλέξανδρο τον Α που βασί-λευσε στους Περσικούς πολέμους) ήταν έβδομος στη σειρά απογόνων του Περδίκα που έγινε βασιλιάς των Μακεδόνων με τον ακόλουθο τρόπο. Τρεις εξόριστοι από το Άργος ήλθαν στους Ιλλυριούς – τρία αδέλφια από την οικογένεια του Τημένου , ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκας – και από τους Ιλλυριούς πέρασαν στην άνω Μακεδονία και έφθασαν σε μια πόλη ονόματι Λεβαία. Εκεί υπηρέτησαν ως εργάτες, για το μεροκάματο, στο ανάκτορο του βασιλιά, ο ένας (ο Γαυάνης) φροντίζοντας τα άλογα, ο άλλος (ο Αέροπος) τα βόδια και ο πιο μικρός από αυτούς, ο Περδίκας, τα μικρότερα ζωντανά (αίγες και πρόβατα). Η γυναίκα του βασιλιά μαγείρευε η ίδια το φαγητό τους, επειδή τα παλιά τα χρόνια (και αφού ο Ηρόδοτος έγραφε τον 5ο αιώνα π.Χ. εννοεί με <το πάλαι> = τα παλιά = <το αρχαίον> του Θουκυδίδη, τους αιώνες μέχρι τον τρωικό πόλεμο ) και οι βασιλικές οικογένειες (και όχι μόνο οι κοινοί άνθρωποι) είχαν έλλειψη χρημάτων. Όποτε έψηνε ψωμί, το καρβέλι του Περδίκα φούσκωνε και γινόταν διπλάσιο στο μέγεθος. Βλέποντας ότι αυτό συνέβαινε πάντοτε, το είπε στον άνδρα της. Μόλις το άκουσε εκείνος, σκέφτηκε πως αυτό είναι κάποιος οιωνός και συμβόλιζε κάτι σημαντικό. Φώναξε λοιπόν τους εργάτες και τους διέταξε να φύγουν από την περιοχή του. Εκείνοι όμως είπαν πως πριν φύγουν έπρεπε να πληρωθούν τα μεροκάματά τους. Όταν ο βασιλιάς τους άκουσε να μιλούν για ημερομίσθια, καθώς ο ήλιος έμπαινε στο σπίτι μέσα από την καπνοδόχο, είπε δείχνοντας το φως του ήλιου: «Αυτός είναι ο μισθός που σας αξίζει και αυτόν σας δίνω.» (κάποιος θεός τον είχε τρελάνει). Ο Γαυάνης και ο Αέροπος, που ήταν οι μεγαλύτεροι, ακούγοντάς τον έμειναν άναυδοι, τρομοκρατημένοι. Το αγόρι, όμως, που έτυχε να έχει ένα μαχαίρι πάνω του, είπε: «Δεχόμαστε αυτό που μας προσφέρεις, βασιλιά» και τράβηξε μια γραμμή γύρω από το φως του ήλιου στο πάτωμα με το μαχαίρι του. Ύστερα, μάζεψε το φως του ήλιου μέσα στον κόρφο του τρεις φορές και έφυγε αυτό και οι συνοδοί του.
Όταν ξεμάκρυναν, ένας από τους συμβούλους του βασιλιά εξήγησε τι ήταν αυτό που είχε κάνει το αγόρι και με ποια πρόθεση είχε δεχτεί το προσφερόμενο δώρο. Ακούγοντάς το ο βασιλιάς έγινε έξαλλος και έστειλε πίσω τους κάποιους ιππείς να τους σκοτώσουν. Λοιπόν, υπάρχει ένα ποτάμι σ’ αυτή τη γη, στο οποίο οι απόγονοι αυτών των ανδρών από το Άργος προσφέρουν ακόμη θυσίες, γιατί το θεωρούν σωτήρα τους. Αυτό το ποτάμι, όταν το διέσχισαν οι Τημενίδες, υψώθηκε φουσκώνοντας τόσο πολύ, ώστε δεν μπόρεσαν οι ιππείς να το διασχίσουν. Τα αδέλφια ήλθαν σ’ έναν άλλο τόπο, στη Μακεδονία, και έζησαν κοντά στους «Κήπους», όπως ονομάζονται, «του Μίδα», γυιού του Γορδίου. Σ’ αυτούς τους κήπους τα τριαντάφυλλα μεγαλώνουν από μόνα τους, το καθένα με εξήντα πέταλα, και ξεπερνούν όλα τα άλλα σε ευωδία. Εκεί, επίσης, πιάστηκε ο Σειληνός, έτσι λένε οι Μακεδόνες. Πάνω από τους κήπους υψώνεται ένα βουνό που ονομάζεται Βέρμιο, αδιάβατο το χειμώνα. Αφού κατέκτησαν αυτή τη γη, ξεχύθηκαν απ’ αυτήν και άρχισαν να υποτάσσουν και την υπόλοιπη Μακεδονία.» ((Ηροδ. 8.137, 138, 139. Το 8ο βιβλ. ο Ηροδ. το επιγράφει με τη Μούσα «ΟΥΡΑΝΙΑ»)
Εν συνεχεία, ο Ηρόδοτος, καταγράφει όλα τα ονόματα της δυναστείας προς τα πίσω από τον Περδίκα Β (περ. 454-413) που βασίλευε όταν έγραφε την ιστορία του και αυτά είναι, Αλέξανδρος Α (παρ. 498-454), Αμύντας Α (περ. 540-498), Αλκέτας, Αέροπος Α , Φίλιππος Α, Αργαίος και Περδίκας Α (αρχές Ζ΄ αι. π.Χ.), ο «κτησάμενος την αρχήν» όπως καταλήγει ο ιστορικός. Και οι βασιλείς από τον Περδίκα Β του Ηροδότου και μετά είναι οι: Αρχέλαος Α (περ. 413-399), Ορέστης (περ. 396-393), Αμύντας Β ο Μικρός (περ. 393-392), Παυσανίας (περ. 393-392), Αμύντας Γ (περ. 393-369), Αλέξανδρος Β (περ. 369- 368), Πτολεμαίος Αλωρίτης (περ. 368-365), Περδίκας Β (περ. 365-360), Φίλιππος Β (περ. 359-336), Αλέξανδρος Γ ο Μέγας (περ. 336-323)
Υπάρχει κανένα όνομα μέσα σ’ αυτά μη ελληνικό, έστω και του τύ-που Περδικέφσκι, Ορεστέφσκι, Φιλιππέφσκι και …. Αλεξανδρέφσκι; Ούτε να τα προφέρουν στα ελληνικά δεν μπορούν. Απευθυνόμενοι προς εμάς στις κατευθυνόμενες «διαδηλώσεις» τους στα πλακάτ, ούτε στα ελληνικά δεν μπορούν να τα γράψουν. Βέβαια ουσιαστικά, δεν απευθύνονται σε μας, αλλά στους προστάτες και εντολείς τους αμερικανούς.
Επανερχόμενος στο θέμα, αυτό το μπάλωμα του ήλιου, το καρβέλι του ήλιου, του ζωογόνου ήλιου, που έδωσε για μισθό στα τρία αδέλφια από το Άργος ο Ιλλυριός βασιλιάς κατακτητής τότε της άνω Μακεδονίας, αυτό το καρβέλι του ήλιου που έκοψε με το μαχαίρι του ο μικρός Περδίκας και πήρε μαζί του, μεταβλήθηκε σε σύμβολο εθνικό με τον ακτινωτό ήλιο, οικόσημο της δυναστείας που δημιούργησε, τέθηκε πάνω στα νομίσματα που αργότερα φιλοτεχνήθηκαν και κόπηκαν για το Μακεδονικό κράτος, τέθηκε πάνω στις ασπίδες, και το μαχαίρι έγινε σπαθί στα χέρια του βασιλιά πλέον Περδίκα και εκδίωξε τον κατακτητή εργοδότη του από την άνω Μακεδονία που καταδυνάστευε τα υπόλοιπα ελληνικά φύλλα της περιοχής.
Οι αίγες που φρόντιζε, χάρισαν το όνομα στην πρωτεύουσα που δη-μιούργησε με τον ακόλουθο τρόπο. Πήρε χρησμό από το μαντείο των Δελ-φών που έλεγε, πήγαινε γρήγορα στη χώρα των Βοττιαίων (σημερινή Βέρο-ια) και εκεί που θα ιδείς χιονόλευκες αίγες με αστραφτερά κέρατα να έχουν σταλίσει και να έχουν πέσει σε ύπνο βαθύ, τον τόπο εκείνο να κάνεις πρωτεύουσα του βασιλείου σου. [ Διόδωρος Σικελιώτης 7.16: «…επειγόμενος Βουτηίδα προς πολύμηλον, ένθα δ’ αν αργικέρωτας ίδης χιονώδεας αίγας ευνηθέντας ύπνω, κείνης χθονός εν δαπέδοισι θυε θεοίς μακάρεσσι και άστυ κτίζε πόληος.» ]
Έτσι προέκυψαν οι Αιγές ως πρώτη πρωτεύουσα του Μακεδονικού κράτους. Εκεί υπήρχε λαμπρό ανάκτορο. Εκεί ενταφιάζονταν τα μέλη των βασιλικών οικογενειών, και ανεξάρτητα αν ο Αρχέλαος Α μετέφερε την πρωτεύουσα στην Πέλλα, η κοιτίδα τους ήταν οι Αιγές, σημερινή Βεργίνα όπου έχουν ανακαλυφθεί και οι βασιλικοί τάφοι με λαμπρά ευρήματα που επαληθεύουν πλήρως τις ιστορικές πηγές και τα στόματα των παραχαρακ-τών πρέπει να κλείσουν και να σιγήσουν.
Πριν όμως την ανακάλυψη του τάφου του Φιλίππου Β στην Βεργίνα, το σύμβολο του ακτινωτού ήλιου είχε βρεθεί ενωρίτερα και σε άλλες ανασ-καφές συλημένων ή μη τάφων. Έτσι, βρέθηκε «ασπίδιο» σε μακεδονικό τά-φο της Κατερίνης του πρώτου μισού του Δ ΄αιώνα με πάνω του τον δωδε-κάκτινο ήλιο στην ίδια ακριβώς τεχνοτροπία με τις χρυσές λάρνακες. Επί-σης, στο μακεδονικό τάφο του Λύσωνος και του Καλλικλέους ανάμεσα στην Βέροια και την Έδεσσα σε τοιχογραφία αρίστης κατάστασης εικονίζο-νται τα μακεδονικά όπλα και στο κέντρο μεγάλη μακεδονική ασπίδα με τον οκτάκτινο ήλιο, επίσης της ίδιας ακριβώς τεχνοτροπίας. Γιατί όμως έχουμε τρεις διαφορετικούς ήλιους ως προς το πλήθος των ακτίνων; Η απάντηση βρίσκεται στις δύο χρυσές λάρνακες. Ο βασιλιάς έφερε τον δεκαεξάκτινο, η βασίλισσα τον δωδεκάκτινο και οι στρατηγοί τον οκτάκτινο. Η διαφοροποίηση αποτελούσε σήμα άμεσης διάκρισης, πρακτική που ακολουθείται μέχρι τα σήμερα στους βαθμούς των στρατιωτικών.
Γιατί όμως οι σκοπιανοί δεν είχαν υιοθετήσει τον ακτινωτό ήλιο μέχρι το 1992 αφού το σύμβολο αυτό είχε ανεβρεθεί και σε άλλες ανασκαφές; Η απάντηση βρίσκεται στην καθοδήγηση του κέντρου παραγωγής προγόνων που λειτουργεί στο υπουργείο εξωτερικών της Αμερικής. Αυτοί τους είπαν πως, όσο σε ποιο λαμπρό, ένδοξο και ηχηρό παρελθόν αναχθείτε, τόσο βαθύτερες ρίζες θα αποχτήσει η προπαγάνδα σας και πιστευτεί θα γίνεται. Γι’ αυτό και εγκατέλειψαν τον Μεθόδιο και Κύριλλο και πήγαν κατ’ ευθείαν στον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο Β.
Για όλες τις ανοησίες αυτές, ενώ είναι αυταπόδεικτα μη σοβαρές, τούτο δεν το καταλαβαίνει η μεγάλη μάζα της διπλωματικής κοινότητας. Και δυστυχώς 60 χρόνια τώρα όταν αυτοί δούλευαν συνεχώς προς αυτή την κατεύθυνση, εμείς κοιμόμαστε, και αν έχουμε διασωθεί έστω και την υστάτη στιγμή, διασωθήκαμε χάρις στους ελληνιστές που υπάρχουν στις μεγάλες χώρες που ενημέρωσαν τους διπλωμάτες τους για την αυθάδεια των γειτόνων μας.
Και μιάς και μιλούμε για αυθάδεια των γειτόνων μας, πρέπει να τους θυμίσουμε τι είπε ο Φίλιππος Β στην τότε Όλυνθο όταν και αυτή δίπλα στο κράτος του ερωτοτροπούσε πολιτικά με την τότε Αμερική που ήταν η Αθήνα. Τους είπε λοιπόν τούτο: «…η κυρία Αυθάδεια ακολουθείται εκ του σύνεγγυς από τον άνδρα της, τον ζηλόφθονο Πόλεμο!» Και φυσικά εν συνεχεία την ισοπέδωσε. Αλλά αυτός ήταν ο Φίλιππος!!!
Μέσα όμως στον τάφο του Φιλίππου, δεν βρέθηκαν μόνο οι ακτινωτοί ήλιοι, αλλά και ένα πλήθος άλλων ελληνικών συμβόλων και εθίμων του ελληνισμού. Βρέθηκαν σε όλα τα σκεύη ανάγλυφες παραστάσεις ίδιες με εκείνες που βρέθηκαν σε όλο τον ελληνικό χώρο. Βρέθηκε πάνω στην χρυσελεφάντινη ασπίδα προσηλωμένο ορθογώνιο χρυσό έλασμα με ανάγλυφη παράσταση το ρόπαλο του Ηρακλή, του προγόνου των Μακεδόνων βασιλέων. Βρέθηκε χάλκινος πυρσός με ίχνη καύσης, έθιμο των βασιλέων της Σπάρτης με κοινά στοιχεία με τους βασιλείς της Μακεδονίας. Κι αυτός ο πυρσός άναβε από τον βωμό του Δία που θυσίαζε ο βασιλιάς πριν ξεκινήσει την εκστρατεία. Ο πυρφόρος και ο πυρσός πήγαινε μπροστά μαζί με το βασιλιά στην πρώτη γραμμή χωρίς να σβήσει ποτέ, ως ιερό και πολεμικό σύμβολο. (Ξενοφ. Λακεδαιμονίων Πολιτεία, 13,2) Βρέθηκαν ασημένιοι αμφορείς με πώμα όπου υπάρχουν ανάγλυφες οι μορφές του Ηρακλή και του Πάνα θεού της Αρκαδίας.
Και το πλέον συγκλονιστικό είναι το έθιμο ταφής που ακολούθησε ο Αλέξανδρος για τους δύο νεκρούς, του Φιλίππου Β και της Μήδας. Είναι ο ίδιος ακριβώς όπως περιγράφεται για μεν τον Έκτορα στη ραψωδία της Ιλιάδας Ω ( στ. 788 κ.π. ). Αφού, λέει, έσβησε η φωτιά, κλαίγοντας τα’ α-δέρφια κι οι σύντροφοί του «μάζευαν τ’ άσπρα κόκκαλα», «και τα γε χρυσείην ες λάρνακα θήκαν ελόντες, πορφυρέοις πέπλοισι καλύψαντες μαλακοίσι» (Ω. 795-96) [μεταφρ. «κι αυτά τα μάζεψαν, τα σκέπασαν με μαλακούς πορφυρούς πέπλους και τα απόθεσαν μέσα σε χρυσή λάρνακα»] Για δε τον Αχιλλέα μαθαίνουμε από την περιγραφή που υπάρχει στην τελευταία ραψωδία της Οδύσσειας (Ω 40 κ.π. ). Ύστερα από την καύση του σώματος «…ηώθεν δη τοι λέγομεν λεύκ’ οστέ Αχιλλεύ οίνω εν ακρήτω και αλείφατι» (Ω 72-73) [μεταφρ. «καθώς ξημέρωσε μαζεύαμε τα άσπρα σου κόκκαλα, Αχιλλέα, μέσα σε ανέρωτο κρασί και άλειμμα.»]
Για πρώτη φορά μετά από 3200 χρόνια είδαν τα μάτια των Ελλήνων όσα ακριβώς μας εξιστορούν τα έπη του Ομήρου για τις δύο επισημότερες ταφές του Τρωικού Πολέμου, τα ίδια ακριβώς τήρησε ο Αλέξανδρος μετά από 800 χρόνια, τα ίδια ακριβώς τηρούν και σήμερα οι Έλληνες για την επαναταφή οστών των προγόνων τους στους οικογενειακούς τάφους.
Αυτά τα σύμβολα και έθιμα χιλιάδων ετών των Ελλήνων, που οι χιλιάδων ετών νεκροί πρόγονοί μας διαφύλατταν σφικταγκαλιασμένα με τα οστά των, έρχεστε σήμερα σκοπιανοί και εσείς εντολείς τους αμερικανοί, να μας τα σκυλέψετε, κλέψετε και να τα οικειοποιηθείτε. Και δεν σας πέρασε από το μυαλό πως αυτά είναι σύμβολα ιερά και αποκλειστικά δικά μας, και κάθε προσπάθεια κλοπής τους αποτελεί ιεροσυλία που θα εγείρει από σύμπαντα τον ελληνισμό αντίσταση άκαμπτη και εγχείρημα αλυσιτελές για σας όσο και αν προσπαθήσετε στον αιώνα τον άπαντα; Τον Εθνικό μας Ύμνο δεν τον γνωρίζετε; Διαβάστε τις πρώτες λέξεις του, και ίσως συνετιστείτε. Ο Έλληνας δεν πολεμάει για τα πετρέλαια, ούτε για τη διάλυση άλλων κρατών, αλλά για τα ιερά του κόκκαλα, κι αυτά είναι των χιλιάδων ετών προγόνων μας.