Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η Μεγάλη Ελλάδα (στα λατινικά Magna Graecia) είναι ένας ιστορικός-γεωγραφικός όρος, ο οποίος αναφέρεται στις ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας στην αρχαϊκή και κλασική περίοδο.
Οι πρώτες ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν γύρω στο 750 π.Χ. στη Καλαβρία, την Σικελία και την Απουλία. Είχανε την τυπική ελληνική μορφή της πόλη-κράτους, και διατηρούσανε στενές σχέσεις με τις μητροπόλεις τους, αφού είχανε και το δικαίωμα να συμμετέχουν στους Πανελλήνιους Αγώνες. Δωρικές πόλεις ήταν ο Τάρας, η Καλλίπολη, οι Λόκροι Επιζεφύριοι, οι Συρακούσες και η Γέλα, ιωνικές αποικίες ήταν το Πήγιον, η Νάξος, η Ελέα και η Κύμη, ενώ οι πόλεις Μεταπόντιο, Σύβαρις, Κρότων και Ποσειδωνία ήταν αχαϊκές. Δεν επικρατούσε όμως πάντα ειρήνη μεταξύ τους, όπως αποδεικνύει η καταστροφή της Σύβαρης από τους Κροτωνιάτες του Πυθαγόρα, ή οι συχνοί πόλεμοι μεταξύ των Ταραντίνων και των Μεσσαπίων.
Γείτονες και σύγχρονοι των ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας ήταν οι διαφοροί οπικό-ιταλικοί λαοί που κατοικούσανε στο εσωτερικό και τα βουνά των Απεννίνων όπως, παραδείγματος χάριν οι Βρούτιοι της Καλαβρίας, οι Λουκάνοι, οι Απούλιοι και οι Σαμνίτες από τα λουκανικά-καμπανικά Απέννινα και οι Καμπάνοι, ένας λαός που καταγόταν από τους Σαμνίτες και που κατοικούσε στη καμπανική πεδιάδα. Στην κεντρική και στην κάτω Απουλία κατοικούσανε οι Πευκέτιοι, οι Ιάπυγες και οι Μεσσάπιοι, που όμως δεν ήταν Ιταλικοί αλλά Ιλλύριοι, και κατάγονταν από την άλλη πλευρά της Αδριατικής. Η πολιτιστική συμβολή των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας ήταν σημαντική: Για παράδειγμα η γραφή που οι Ρωμαίοι υιοθετήσανε προέρχεται από τα δυτικοελληνικά της Κύμης. Το τέλος της ακμής της Μεγάλης Ελλάδας δεν ήρθε εξ αιτίας των συχνών πολέμων των Ελλήνων με τους Ιταλικούς ή με τους Ιάπυγες, αλλά λόγω της επεκτατικής πολιτικής της Ρώμης. Το έτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ο Τάρας και χάθηκε το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του, γιατί επαναστάτησαν και βοηθήσανε τον Πύρρο στον πόλεμό του κατά των Ρωμαίων. Αλλά η Μεγάλη Ελλάδα συνέχισε να υπάρχει σαν πνευματικό-πολιτιστικό δημιούργημα, αφού ακόμα σήμερα ένα μέρος του πολιτισμού, των ηθών, των εθίμων και της ελληνικής γλώσσας υπάρχουνε στη Κάτω Ιταλία.