Αντισημιτισμος

Η ανωτέρω εκτεθείσα διαλυτική των κοινωνιών εβραϊκή δράσι είχε ως επακόλουθο τα πολλά ανά τους αιώνες αντισημιτικά ρεύματα. Ο αντισημιτισμός  υπήρξε απόρροια της εβραϊκής αγωγής. Η δε διαγωγή του Εβραίου ήταν αποτέλεσμα του χαρακτήρα του. Αυτός εθεωρείτο, όπως έλεγε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο «πλαστικός δαίμονας της παρακμής». Συχνά με πολλή υπερβολή και φανατισμό, αλλ’ όχι πάντοτε αναίτια, επιρρίπτονταν όλα τα κοινωνικά κακά στον εβραϊσμό της διασποράς. Από την αρχαία ήδη εποχή διάσημοι διανοηταί, μαζί με τους ανώνυμους όχλους, υπήρξαν έντονοι αντισημίτες, από τον Κικέρωνα , τον Τάκιτο και τον Μεγ. Κωνσταντίνο, μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ντίκενς, τον Σαίξπηρ, τον Μπ. Σω, τον Τ.Σ. Έλλιοτ και τον Έζρα Πάουντ . Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρ. Νίτσε, αντιθέτως, υπήρξε κατήγορος του αντισημιτισμού: «Οι αντισημίτες δεν συγχωρούν στους Εβραίους να έχουν πνεύμα και χρήμα. Οι αντισημίτες είναι ένα άλλο όνομα των πτωχών τω πνεύματι». Τους Εβραίους βεβαίως ο Νίτσε περιφρονούσε βαθύτατα , αλλά θεωρούσε τον αντισημιτισμό σαν εκδήλωση ζηλοτυπίας, άρα αίσθημα απαράδεκτο. Η σύγχρονη βίαιη αντισημιτική δράσι οφειλόταν, ως γνωστόν, στον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό .

Οι Εβραίοι θεωρούνται από τους αντισημίτες πως δεν προσφέρουν τίποτε στους λαούς και στους εθνικούς πολιτισμούς, αλλ’ αντίθετα δρουν διαβρωτικά μέσα σ’ αυτούς. «Πώς μπορούμε εμείς», διερωτάται ο Goethe , «να επιτρέψουμε συμμετοχή Εβραίων στον πολιτισμό μας, την πηγή και την προέλευση του οποίου αυτοί αρνούνται;». Κατά τον Ερνέστο Ρενάν, η εβραϊκή φυλή «είναι αντιληπτή σχεδόν μόνον από τις αρνητικές της ιδιότητες: Δεν έχει μυθολογία ούτε έπη, δεν έχει επιστήμη ούτε φιλοσοφία, δεν έχει ωραία λογοτεχνία ούτε εικαστικές τέχνες ή κόσμια ήθη».

Παρόμοια υποστηρίζει και ο κορυφαίος Ελβετός ψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ: Στην δημιουργία τους οι Εβραίοι είναι επιπόλαιοι, δεν έχουν βάθος, δεν κινούνται υπό την επήρεια βαθυτάτων αρχετύπων και μύθων, όπως οι άλλοι λαοί, δεν έχουν δηλαδή ιδανικά.

Οι απόψεις όμως αυτές είναι υπερβολικές, αφού οι Εβραίοι έχουν τον ιδικό τους ιδιάζοντα εθνικισμό, που τείνει στην κατάληψη του κόσμου. Δίνουν όμως την εντύπωση λαού χωρίς ιδανικά, επειδή δεν συμμετέχουν στα ιδανικά των φιλοξενούντων αυτούς λαών. Είναι άδικο αφ’ ετέρου να κατηγορούνται για έλλειψη εθνικού πολιτισμού , αφού δεν είχαν επί τόσους αιώνες πατρίδα για να τον καλλιεργήσουν. Μάλιστα, μεταξύ των Εβραίων, που «προσεχώρησαν» στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, υπήρξαν προσωπικότητες με μεγάλη προσφορά στο Πνεύμα (Φ. Μέντελσον, Χ. Χάινε, Αλ. Αϊνστάιν, Ερ. Μπεργκσόν κ.ά).

Υπάρχει η εντύπωση, ότι ο αντισημιτισμός ήταν το αποτέλεσμα του χριστιανικού φανατισμού, τουλάχιστον στους προηγούμενους αιώνες. Τούτον έχει δόση αληθείας για τον Μεσαίωνα, αν και τότε η βαθύτερη αιτία ήταν η εθνική, η φυλετική διαφοροποίηση. Ο χριστιανικός φανατισμός υπήρξε η επιδερμίδα, η αφορμή για τον ακαλλιέργητο όχλο, ο οποίος εκεί νόμιζε πως έβλεπε την εμφανή διαφορά – ενώ στο βάθος της συνειδήσεώς του υπέβοσκε η πραγματική αιτία: Ο Εβραίος ήταν ξένος και αμέτοχος στα κοινά.

Στους πρώτους αιώνες της Διασποράς παρατηρούμε μάλιστα την αντίθετη εξέλιξη. Το αντισημιτικό πνεύμα εξήφθη κατά πρώτον στους ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, Κύπρου και Αιγύπτου, όπου πρωτοπήγαν οι Εβραίοι, χωρίς να επικρατεί ακόμη ο Χριστιανισμός. Μετά την αιματηρή βιαιοπραγία των Εβραίων κατά των Ελλήνων (το +117), οι τελευταίοι άρχισαν να εκχριστιανίζονται από αντίδραση προς τους σταυρωτές του Ιησού. Ο εκχριστιανισμός στην Ελλάδα της Ανατολής υπήρξε αποτέλεσμα και του αντισημιτισμού της – πράγμα που συνεχίσθηκε έντονα και στην Βυζαντινή Ελλάδα. Οι εκκλησιαστικές μας π.χ. ακολουθίες, ιδίως δε της Μεγάλης Εβδομάδος, είναι φοβερά αντισημιτικές. Με άλλα λόγια, μάλλον ο αντισημιτισμός εγέννησε την θρησκευτική αντίθεση, παρά το αντίθετο .

Ο Lazare γράφει: «Η Εκκλησία είναι η κόρη της Συναγωγής. Μεγάλωσε στην σκιά του Ναού και, μόλις περπάτησε, αντιτάχθηκε στην μητέρα της». Ο Χριστιανισμός ήταν βεβαίως στην αρχή πολύ εβραϊκός  – ακόμη και την Δευτέρα Παρουσία οραματιζόταν σαν εθνική αποκατάσταση του Εβραϊσμού έναντι των «εθνών» . Οι Εβραίοι όμως τον απώθησαν, αφού δεν δέχθηκαν πως ένας ήδη εσταυρωμένος μπορούσε να ήταν ο Μεσσίας, που θα έφερνε την εθνική τους ανάσταση. Έτσι ο Χριστιανισμός μοιραία εστράφη προς τον Ελληνισμό , ο οποίος τον μετασχημάτισε από διεθνιστικό σε εθνικιστικό («Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου …» κ.λπ.). Ο Ελληνισμός έδωσε στον Χριστιανισμό Πατρίδα!

Ο Εβραίος Willhelm Marr συμφωνεί ότι ο αντισημιτισμός δεν οφειλόταν στην θρησκευτική διαφοροποίηση, αλλά στο μίσος το εμπνεόμενο από τον Ιουδαϊκό Νόμο για κάθε μη Εβραίο. Άρα οι Εβραίοι προκαλούσαν τον αντισημιτισμό. Εκεί όπου ο Marr δεν έχει δίκηο, είναι ότι ο Ιουδαϊσμός εμπνέει στους Εβραίους το μίσος κατά των άλλων. Στην πραγματικότητα η θρησκεία είναι παράγωγος της φυλετικής ψυχής: Ο Ιουδαϊσμός πλάσθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση της εβραϊκής ψυχής.

Μαζί με τον Lazare θα λέγαμε απλά ότι «ο αντισημιτισμός είναι ένας από τους τρόπους, με τους οποίους εκδηλώνεται η αρχή των εθνοτήτων» και ότι ο αντισημιτισμός δεν θα υπήρχε, αν οι Εβραίοι ζούσαν πίσω στην πατρίδα τους. Κατά τον Εβραίο ηγέτη Theodore Herzl, στην περίπτωση του αντισημιτισμού «δεν είναι οι φιλοξενούντες λαοί οι άρρωστοι, αλλά η ιστορική αρρώστια βρίσκεται στον εβραϊκό λαό: η έλλειψη εθνικής πατρίδος, η εθνική ανωμαλία των Εβραίων». Και εξηγεί: «Οι Εβραίοι είναι ένας λαός, μία φυλετικά και εθνικά αδιαχώριστη ενότης, χαρακτηριζόμενη από θαρραλέα εχθρική διάσταση προς την λοιπή ανθρωπότητα. Σ’ αυτήν επομένως (την ανθρωπότητα) δεν απομένει άλλο παρά η αντιμετώπιση του εβραϊσμού ως ενότητας – αυτός είναι ο αντισημιτισμός». Έγραφε ακόμη ο Herzl :«Κατανοώ τον αντισημιτισμό. Εμείς οι Εβραίοι, έστω και χωρίς να το θέλουμε, παραμένουμε σαν ξένα σώματα μέσα στα διάφορα έθνη. Έχουμε αναπτύξει μέσα στα γκέτο μία σειρά αντικοινωνικές ιδιότητες». Μάλλον όμως ο εβραϊκός χαρακτήρας δημιούργησε τα γκέτο, παρά αυτά τον χαρακτήρα.

Η εμφάνιση του Theodore Herzl στα τέλη του περασμένου αιώνος υπήρξε πραγματικός σταθμός στην ιστορία του Εβραϊσμού. Ο Herzl εκήρυξε την ανάγκη επανόδου των Εβραίων της Διασποράς στην Παλαιστίνη ή σε μία οποιαδήποτε πατρίδα. Και εργάσθηκε σκληρά και ειλικρινά προς τον σκοπό αυτό, δώσας σάρκα και οστά σ’ αυτό που ονομάζουμε Σιωνισμό: τον ενσυνείδητο εβραϊκό εθνικισμό, την ομαδοποίηση των Εβραίων σε έθνος, την επανασυγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένο χώρο, την ίδρυση εβραϊκού Κράτους .

Η δράσι όμως του Herzl και των Σιωνιστών έφερε και την αντίδραση. Άλλοι Εβραίοι, οι αποκληθέντες Ορθόδοξοι Ιουδαϊσταί ή, απλά, Ιουδαϊσταί, διεσάλπισαν την αναγκαιότητα της Διασποράς και αντιτάχθηκαν βίαια στην ίδρυση οποιουδήποτε εβραϊκού Κράτους (ιγ). Για καθαρά θρησκευτικούς λόγους – ή έστω με πρόφαση θρησκευτική – οι Ορθόδοξοι Ιουδαϊσταί (των Mea Shearim) και σήμερα καταπολεμούν με πάθος τον Σιωνισμό και το Κράτος του Ισραήλ: «Δεν επιτρέπεται η ίδρυση ιδιαιτέρου εβραϊκού κράτους, παρά όταν έλθει ο Μεσσίας»!

Υπάρχουν όμως και πολύ περισσότεροι Εβραίοι της Διασποράς, οι οποίοι κατηγορηματικώς αρνούνται την επιστροφή στο Ισραήλ, αυτοί δε όχι για θρησκευτικούς λόγους, οι «νεωτεριστές», όπως τους αποκαλεί ο Schlamm. Στην πραγματικότητα, αυτοί είναι οι παλαιότεροι και ειλικρινέστεροι Εβραίοι: Αρέσκονται στην Διασπορά και όνειρό τους είναι η κατάκτηση του κόσμου, η υποταγή όλων των λαών στην εβραϊκή επιρροή και κυριαρχία. Δεν βλέπουν τον Μεσσία σαν αναμενόμενο γιό του Ιεχωβά, αλλά θεωρούν τον ίδιο τον λαό του Ισραήλ σαν Μεσσία που τείνει να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αυτοί είναι οι «Νεομεσσιανισταί». Αυτοί οι «Νεομεσσιανισταί», όπως και οι «Ιουδαϊσταί», είναι που προκαλούν την αντιπάθεια των λαών προς τους Εβραίους. Συχνά γίνεται το λάθος να κατηγορείται ο «Σιωνισμός» γι’ αυτό, πράγμα άδικο. Η τάσι επιστροφής των ανά τον κόσμο Εβραίων στην πατρίδα τους θα έπρεπε να επικουρείται από όλους τους λαούς.

Ο πνευματικός ηγέτης των Ιουδαϊστών (Τσατμάρων) Joel Teitelbaum στο πολύκροτο βιβλίο του κατηγορεί ευθέως τους Σιωνιστές ότι δια μηχανορραφιών προκάλεσαν οι ίδιοι τις γερμανικές διώξεις και το Άουσβιτς, με σκοπό να εκβιάσουν την ίδρυση του Ισραήλ . Αρνείται κάθε ιδέα υπάρξεως εβραϊκού κράτους και προσθέτει: «Ήδη από της οργανώσεώς τους οι Σιωνισταί συκοφαντούσαν και κατήγγειλαν τον Εβραϊσμό στους λαούς της γης, ισχυριζόμενοι πως οι Εβραίοι αποτελούν κίνδυνο για τους λαούς και θα έπρεπε να εκδιωχθούν. Υπολόγιζαν έτσι να επιτύχουν ευχερέστερα τους σκοπούς τους: την δημιουργία κυβερνήσεως στην χώρα του Ισραήλ. Από τα γραπτά των τότε Μεγάλων μας προκύπτει σαφώς, σε ποια θανάσιμη αγωνία ζούσαν λόγω των σιωνιστικών καταγγελιών. Έτρεμαν την καταστροφή, η οποία στο τέλος ήλθε». Ο δε Εβραίος καθηγητής Hans Joachim Schoeps υπογραμμίζει: «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση του εβραϊκού προβλήματος με ανθρώπινες – πολιτικές λύσεις, αλλ’ η πραγματική λύση του εβραϊκού ζητήματος είναι η λύτρωσι με τον Θεό». Αλλά και κατά τον Εβραίο θεολόγο Τίλλιχ, «η Κλήσι του εβραϊκού λαού στον Νέον Αιώνα είναι να αποτελεί τον υπερχώριο χρονικό λαό έναντι των εις χώρον προσδεδεμένων λαών»!

Η ένταση της Σιωνιστικής δράσεως περί το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνος προκάλεσε, ως αντίδραση, και την δραστηριοποίηση των Ιουδαϊστών και Νεομεσσιανιστών. Στο πλαίσιο αυτής της διαμάχης μπορεί κανείς να αποδώσει και την εμφάνιση των διαβόητων «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών». Πρόκειται για ένα σύνολο κειμένων, απευθυνόμενων αποκλειστικά προς τους Εβραίους, με τα οποία καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθούν αυτοί για την μεγάλη τους αποστολή στην γη. Τα κείμενα των «Πρωτοκόλλων» ζητούν την κατάλυση των εθνικών επικρατειών και την υποκατάσταση τους από μία διεθνή εβραϊκή κυριαρχία. Προς τούτο ο εβραϊσμός τείνει βραδέως και από καιρού να διαφθείρει τους λαούς προς ιδέες ολονέν φιλελευθερώτερες, κατόπιν κομμουνιστικές και, τελικά, αναρχικές. Ο Εβραϊσμός πρέπει λοιπόν να κρατάει στα χέρια του τον Διεθνή Τύπο, τα χρηματιστήρια κ.λπ., να οδηγεί τους λαούς προς την υλοφροσύνη και να κατευθύνει από τα παρασκήνια τις πολιτικές ηγεσίες των Κρατών.

Το φοβερό αυτό βιβλίο – που είναι το δεύτερο πολυδιαβασμένο στον κόσμο, μετά την Βίβλο – κυκλοφόρησε αρχικά στην Ρωσία το έτος 1902 από τον καθηγητή Σέργιο Α. Νίλους, με τίτλο «Το Μέγα εν τω Μικρώ – Ο Αντίχριστος ως άμεσος πολιτική δυνατότης» . Στην Δυτική Ευρώπη κυκλοφόρησε το διαβόητο αυτό έργο από το 1919, με εκδόσεις στην Μ. Βρεταννία, Γερμανία και αλλού. Κατά τον Γάλλο εκδότη Ρ. Λαμπελέν, εγκύκλιος του Σιωνιστικού Κομιτάτου, υπογραφόμενη το 1901 από τον Herzl, επεσήμαινε γενομένας τότε υπεξαιρέσεις σιωνιστικών εγγράφων από βέβηλους. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει για τον τρόπο, με τον οποίον διέρρευσαν τα «Πρωτόκολλα». Κατά την άποψη μας, τα «Πρωτόκολλα» εδόθησαν στην δημοσιότητα από τον ίδιο τον Herzl, με σκοπό να αποκαλύψει τα σχέδια των αντιπάλων του. Στην τότε οξεία διαμάχη μεταξύ Σιωνιστών και Νεομεσσιανιστών οφείλουμε την αποκάλυψη των «Πρωτοκόλλων» των δευτέρων. Η ανωτέρω εγκύκλιος του Herzl αποσκοπούσε να γίνει ακριβώς πιστευτή η αυθεντικότης των «Πρωτοκόλλων» και ταυτοχρόνως να απομακρύνει από τον εαυτό του κάθε υποψία για την υπεξαγωγή τους (ιστ).

Ενώ λοιπόν ο Herzl και οι Σιωνισταί αγωνίζονταν για την ίδρυση Κράτους εβραϊκού στην Παλαιστίνη, τα «Πρωτόκολλα» εκθείαζαν την Διασπορά :« Χάρις στην Διασπορά μας, η οποία μας καθιστά μία διεθνή δύναμη, είμαστε άτρωτοι. Διότι απλούστατα, και αν ακόμη μας επιτεθούν σε ένα κράτος, σε άλλα βρίσκουμε πάντα συνηγόρους και υπερασπιστές. Ο Θεός εχάρισε σ’ εμάς, τον εκλεκτό του λαό, το δώρο της Διασποράς. Και αυτό που φαίνεται σ’ όλα τα μάτια ότι είναι η αδυναμία μας, αυτό ακριβώς απέβη η μεγάλη μας δύναμι και μας οδήγησε στο κατώφλι της παγκόσμιας κυριαρχίας». Εις εφαρμογήν της Βίβλου, όπου διακηρύσσεται ότι «ο λαός σου θα κληρονομήσει αιωνίως την Γή και θα γίνει έθνος ισχυρόν» , τα «Πρωτόκολλα» λένε: «Η φύσι μας προόρισε να χειραγωγούμε και διοικούμε τον κόσμο … Θα απορροφήσουμε βαθμηδόν όλη την δύναμη όλων των κρατών του κόσμου και θα σχηματίσουμε μία υπερκυβέρνηση με Βασιλέα – Δεσπότη, που θα είναι από το αίμα και την καταγωγή και την ρίζα της Σιών». Πίσω από τις διάφορες κρατικές κυβερνήσεις θα ίσταται μία διεθνής δράκα μυστικών υπερκυβερνητών, που θα κατευθύνει τον κόσμο ολόκληρο. Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι σαφή γι’ αυτές τις εβραϊκές επιδιώξεις και εκθέτουν λεπτομερώς και την σημασία των μυστικών εταιριών, ιδίως της τεκτονικής .

Ο φιλοεβραίος πρέσβυς Γ. Τσορμπατζής δεν πιστεύει ότι τα «Πρωτόκολλα» εκφράζουν τις εβραϊκές επιδιώξεις: «Είναι απίθανον λογικώς ότι τα τερατώδη παραγγέλματα των Πρωτοκόλλων διερμηνεύουν πράγματι το φρόνημα έστω και ελαχίστων λογίων και φιλογενών Ισραηλιτών». Αλλά παραδέχεται πως: «ο Εβραίος σήμερον είναι ο Τραπεζίτης του κόσμου, συγκεντρών εν ταις χερσίν όλα τα νήματα του παγκοσμίου πολιτικού λαβυρίνθου». Διότι η τάσι προς κυριαρχία αποτελεί όντως μέρος της εβραϊκής ψυχοσυνθέσεως.

Ο Samuel Roth μας το εξηγεί απλά: «Σαν πρώτο πράγμα μαθαίνει ο νέος Εβραίος ότι είναι Εβραίος και ότι πρέπει να αισθάνεται έτσι, σαν δεύτερο ότι ο εβραϊσμός του τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους λαούς της γης. Η Συναγωγή στο βάθος ευλογεί αυτή την αντίληψη. Όπου ο θρησκευτικός δεσμός αμβλύνεται, εκεί στην θέση του υπεισέρχεται το αίσθημα της ανωτερότητος, η τάσι της κυριαρχίας». Και προσθέτει: «Ο νέος Εβραίος αισθάνεται υποχρεωμένος να ανέβει γρήγορα στο επάγγελμα και σε τόσο υψηλή θέση, που να του εξασφαλίζεται ο φόρος υποτέλειας του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό, μόνον επαγγέλματα ευφυΐας ενδιαφέρουν τον νέο Εβραίο: ιατρική, νομική, τεχνική, τράπεζες, εμπόριο. Θα ήταν άθλια ατυχία γι’ αυτόν να υποχρεωθεί σε χειρωνακτική εργασία. Αυτή η στάση των Εβραίων έναντι της χειρωνακτικής εργασίας είναι ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο συχνά ερμηνεύεται με το ότι παντού σχεδόν στην Διασπορά τους απαγορευόταν η κατοχή και καλλιέργεια της γης. Εναντίον όμως αυτής της απόψεως είναι το γεγονός, ότι αυτοί ούτε στην Αμερική έγιναν ποτέ γεωργοί».

Υπάρχει πράγματι διάχυτη η εντύπωση, πως οι Εβραίοι είναι εξαιρετικά ευφυής και πνευματικά προικισμένη φυλή. Πρόκειται όμως για παρανόηση, που οφείλεται ακριβώς σ’ αυτή την τάσι κυριαρχίας που έχει η φυλή αυτή. Όπως έχουμε δει στα περί Ψυχικών Χαρακτήρων, οι Εβραίοι δεν είναι τύποι εγκεφαλικοί. Δεν τους χαρακτηρίζει η υψηλή ευφυΐα, αλλά η τάσι προς δύναμη, η ευελιξία, η πονηριά. Το γεγονός αυτό, όπως σημειώνει ο Perroux, τους δίνει αυξημένες δυνατότητες για σπουδή και προβολή, ενώ αφ’ ετέρου, χάρις στην αλληλοϋποστήριξη τους, προβάλλονται και επιβάλλονται δικές του μετριότητες σαν αυθεντίες. Πρέπει ακόμη να προστεθεί ότι, όσοι Εβραίοι κατά την μακρά διασπορά εκχριστιανίζονταν, ήσαν άτομα μειωμένης συνειδήσεως και ασθενούς χαρακτήρος, πράγμα το οποίο επέδρασε βαθμηδόν ως καλή επιλογή για τις ικανότητες της εβραϊκής φυλής.

Μία από τις κύριες αιτίες του αντισημιτισμού ήταν ακριβώς αυτή η κυριαρχία, την οποία επέβαλλαν ή έτειναν να επιβάλλουν πάντοτε οι Εβραίοι στην πολιτική και οικονομική ζωή των χωρών . Αντίθετα οι Αρμένιοι, συγγενείς φυλετικά των Εβραίων, παρά την όμοια διασπορά τους και το εμπορικό τους ταλέντο, ουδέποτε μισήθηκαν από τους φιλοξενούντες λαούς, αυτό δε διότι ούτε συνωμοτούν αυτοί για διεθνισμό ούτε τείνουν να εξουσιάσουν τους λαούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες της διασποράς.

Ο Εβραϊσμός παρουσιάζει έτσι έντονο το «σοβινιστικό» πνεύμα, που έχουμε αναλύσει και κατακρίνει γενικώς. Ο εθνοκεντρισμός των Εβραίων είναι φοβερά προπετής. Αναμφισβήτητα δε η βαθύτερη ρίζα της εκρήξεως του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η βίαιη σύγκρουση των εθνοκεντρισμών των Εβραίων και των Γερμανών, η οποία παρέσυρε τότε στον όλεθρο όλον τον κόσμο. Το βιβλίο αυτό δεν έχει σκοπό να κάνει ιστορικές αναλύσεις και να κατανείμει ευθύνες. Βέβαιο όμως είναι, αν εμβαθύνουμε στις αιτίες εκείνου του πολέμου, ότι η σύγκρουση του Γερμανικού με τον Εβραϊκό σωβινισμό ευθύνεται κυρίως για το μεγάλο εκείνο αιματοκύλισμα.