Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΟΥ
Η σύγκρουση στην Ελλάδα μεταξύ «εφαρμογής μνημονίου» και «ανυπακοής» δεν μοιάζει μόνο αλλά καθημερινά αποδεικνύει πόσο αδιέξοδη είναι.
Οι αδύναμες πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες που προσπαθούν τις «μεταρρυθμίσεις» στερούνται νομιμοποίησης μιας και επί 35 χρόνια ηγήθηκαν και διαχειρίσθηκαν ότι σήμερα μετά βδελυγμίας αποστρέφονται. Οι αντίπερα αντιφρονούντες κραυγάζουν σε εκθέσεις, πλατείες και σηκώνουν μπάρες διοδίων.
Δημιουργούν ενδεχομένως κάποιο ενδιαφέρον, ακόμη και ψήγματα συμπάθειας σε ορισμένους, όμως παραμένουν σταθερά και κραυγαλέα αδιάφοροι ως πρόταση για την ατομική επιβίωση και την κοινωνική συνύπαρξη. Αδιέξοδο σημαίνει σύγχυση και εκνευρισμός, δηλαδή σύγχιση. Τα αυτονόητα δεν υφίστανται και τα δίκαια επιχειρήματα των μεν αποτελούν casus beli για τους δε.
Έτσι ανάγκες αυτονόητες όπως η περιστολή και αναδιάρθρωση του Δημοσίου, η ριζική αποκρατικοποίηση της επιχειρηματικής και επενδυτικής νοοτροπίας, η διάλυση των συντεχνιακών σχημάτων και προσχημάτων που συγκυβερνούν χωρίς καμιά λαϊκή εξουσιοδότηση, μεταφράζονται ως επίθεση στα εισοδήματα και στην συναλλακτική καθημερινότητα των απανταχού Ελλήνων, με ξενόφερτη Γερμανική συνταγή. Από την άλλη για τον κάθε πολίτη ή νοικοκυριό η αυτονόητη ανάγκη βοήθειας, διευκόλυνσης, συμβουλής έστω, υποτιμούνται και αντιμετωπίζονται σαν προσπάθεια φοροδιαφυγής και διατήρησης κεκτημένων.
Όμως αυτές οι ανάγκες σε μεγάλο βαθμό γεννιούνται από αδυναμία διαβίωσης, έλλειψη προοπτικής, στέγνωμα ελπίδας, τελικά το αδιανόητο κενό, το γκρεμό που άνοιξε η απροειδοποίητη πτώχευση του επί 35 χρόνια άμεσου ή έμμεσου συνεταίρου, εργοδότη, προμηθευτή, πελάτη που ονομάζεται Κράτος. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι η Ελλάδα ζει και πάλι έναν μοντέρνο Εμφύλιο, εξίσου μυωπικά με τους παλιότερους, συνέχεια ενός Διχασμού που ονόμασε Μεταπολίτευση. Χρησιμοποιώ την αναλογία του Διχασμού και του Εμφυλίου, παρά τις άπειρες ενστάσεις που μπορεί και δικαίως να ακουσθούν για να ξεκαθαρίσω πως:
1. Ό,τι ζούμε σήμερα δεν είναι κάτι τόσο καινούργιο και άρα αδύνατο στην πρόβλεψη των ενδεχομένων εκβάσεών του.
2. Ο εμφύλιος μας μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο όταν τον δούμε σαν ένα θέατρο μάχης ενός ευρύτερου γεωπολιτικού πολέμου. Όπως στον Διχασμό. Όπως στον Εμφύλιο.
3. Ότι την ώρα που τσακωνόμαστε για τη ΔΕΘ και ο αδύναμος πρωθυπουργός μας σχοινοβατεί μεταξύ αποφάσεων και διακηρύξεων δια στόματος Βενιζέλου, στο γεωπολιτικό σκηνικό γίνονται αλλαγές τεκτονικές, που στη δική μας περιφέρεια εκφράζονται με πρωταγωνιστές την Τουρκία και το Ισραήλ. Αυτές οι αλλαγές αλλάζουν de facto και τη δική μας θέση. Το να το αντιληφθούμε ίσως είναι αρχή διεξόδου.
Αλλάζει ο παγκόσμιος ενεργειακός χάρτης. Η περιοχή μας και το ξέρουμε, από Ρωσία, Ιράν και Μέση Ανατολή έως και Ιταλία έχει κοιτάσματα και προοπτικές. Οι πολιτικές αναταραχές της περιοχής δημιουργούν ευκαιρίες αλλαγής συσχετισμών. Η Τουρκία στην κατεύθυνση αναβίωσης της Οθωμανικής προοπτικής της εκμεταλλεύεται το κενό προοπτικής που γέννησε το τέλος του «Νασερισμού» . Προτείνεται ως εγγυητής αντί Ισραηλινής συμμαχίας και καλλιεργεί την ενδεχόμενη στρατιωτική συμμαχία με Αίγυπτο. Η Συρία σπαράσσεται και για τη Λιβύη γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια η «Μέση Ανατολή και η Νοτιοανατολική Μεσόγειος ενδέχεται να αλλάξουν χωροφύλακα».
Με τις ευλογίες ή την αποδοχή της Κίνας και Ρωσίας. Με την αδυναμία αποτροπής του σχεδίου από μια υφεσιακή Αμερική και μια αναποτελεσματική Ευρώπη
. Εξ ανακλάσεως η Ελλάδα αποκτά αμερικανικό και Ευρωπαικό ενδιαφέρον. Όχι για το Ευρώ και σίγουρα όχι ως αγορά ή συμβολική μήτρα δημοκρατίας και λοιπές Ελληναριές. Απλά ιστορικά και συγκεκριμένα συνιστά μέρος αντίπαλου δέους για την Τουρκία. Με αυτή την έννοια Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θέλουν να επενδύσουν σε εμάς.
Άρα μήπως μνημόνιοι και αγανακτισμένοι μπορούν να μεταφέρουν μέρος της ενέργειας τους στην παραγωγή θέσεων επί του συγκεκριμένου; Η Ευρώπη δεν είναι ενιαία. Στην προσπάθεια «εκγερμανισμού» της Ένωσης αντιδρά ένα χλωμό μπλοκ Γαλλικής αναξιοπιστίας, Ισπανικής αμφιθυμίας και Ιταλικής φαιδρότητας.
Όσο υπάρχει όμως Ευρώπη οι μεν δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς τους δε. Οι αδύναμοι «δε» παρήγαγαν δια στόματος Μπαροζο ένα πακέτο 15 δις για την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Είμαστε σε θέση να το εκμεταλλευθούμε για ανάπτυξη; Σε ποιους τομείς; Πως; Να ένα παραγωγικό ερώτημα που μάλλον μπορεί να δημιουργήσει νέες διαιρετικές τομές υπερβαίνοντας τους μνημονιακούς καυγάδες. Κι ας μην δώσαμε πρέπουσα σημασία στην έκθεση McKinsey για τις αναπτυξιακές προοπτικές 10ετίας της χώρας. Βλέπετε μας απασχολεί το πόσοι ταξιτζήδες θα κυνηγάν τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη. Το χρέος δεν βγαίνει λένε πολλοί και αριθμητικά έχουν δίκιο. Όμως αντί να αναλύουν σενάρια χρεοκοπίας καλύτερα θα ήταν να ασχολούνται με το πώς θα δημιουργήσουμε συνθήκες ευνοϊκότερης διαγραφής του στο μέλλον.
Σε δύο κατευθύνσεις. Πως σήμερα θα αρχίσει η επενδυτική προσπάθεια για να παράγει και τίποτα αυτή η χώρα εκτός από ρητορικές ανοησίες πολιτικών και άλλων αυτόκλητων σωτήρων. Πως θα εκμεταλλευθούμε την διαγραφόμενη ενίσχυση της θέσης μας στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς. Αυτή την περίοδο οι διεθνείς νομισματικές και τραπεζικές κρίσεις, οι διαπιστώσεις χρέους σε Ευρωζώνη, Αμερική, Ιαπωνία, μαρτυρούν το πόσο η παγκοσμιοποίηση άλλαξε την παγκόσμια διακυβέρνηση. Η οικονομική λειτουργία του κόσμου δεν μπορεί να είναι οι «αγορές» των εκτιμητικών εταιριών, ούτε όμως και οι αδυνατισμένες από την υπερχρέωση κυβερνήσεις. Η κατάσταση θα αλλάξει. Το χρέος ιστορικά είναι σύμφυτο της κρατικής δραστηριότητας.
Η διαπραγμάτευσή του γινόταν με πόλεμο ή με πογκρόμ των Εβραίων, διάλυση δηλαδή του τραπεζικού συστήματος. Πολλές φορές και με τα δύο όπως το 17ο αιώνα στην Ισπανία. Σήμερα, ούτε πόλεμος ούτε πογκρόμ, η απέραντη Κίνα προσπαθεί μόνη να περιορίσει την «παγκόσμια οικονομική νευρικότητα» αγοράζοντας ομόλογα, δηλαδή χρέος Αμερικής και Ευρώπης. Όχι βέβαια από αγάπη. Αλλά για να εξασφαλίσει ότι οι μεγάλες αγορές Αμερικής κι Ευρώπης θα εξακολουθήσουν να αγοράζουν τα προϊόντα που αυτή παράγει η συναρμολογεί. Αλλιώς το κινέζικο όνειρο απασχόλησης και ευημερίας θα καταρρεύσει. Και οι Κινέζοι, όταν φωνάζουν είναι πολλοί κι ….ακούγονται.
Ας μην ακινητοποιούμαστε λοιπόν. Το χρέος δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση. Η παγκόσμια κρίση μας δίνει ευκαιρία συμμετοχής στη λύση, μιας και έχουμε γίνει παγκόσμιο προνομιακό πεδίο πειραματισμού και διαφήμισης έστω και αρνητικής. Κάθε δυο μέρες η Wall Street καταρρέει για …την Ελλάδα και την επικείμενη χρεοκοπία της. Τελικά δεν υπάρχει αδιέξοδο. Το γεννά η νοοτροπία του εμφύλιου και η ακινησία που αυτός επιβάλλει. Ο κόσμος κινείται και μάλιστα πολύ. Αν το αντιληφθούμε έγκαιρα η κρίση μας θα γίνει μεγάλη ευκαιρία. Αν όχι, μες στην υπόγεια την ταβέρνα μας, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα θα γκρινιάζουμε μεταξύ Σαμαρά, Βενιζέλου, Μέρκελ, διαιτητών, ελεγκτών, ξένων, γενικώς τρίτων, που δεν χρηματοδοτούν αφειδώς την σφαγή μας.!! Και τότε θα γίνουν το Μπρεστ Λιτοφσκ, η Γιάλτα, το Bretton Woods και δεν θα το μάθουμε. Όπως δεν μάθαμε κι ότι το Τείχος έπεσε το 1989 γιατί βλέπαμε ζωντανά.....το Ειδικό Δικαστήριο.
www.onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου