Οι Μπερσέκοι (Berserks) αποτελούσαν αυτόνομες, ημιάτακτες ομάδες μέσα στους μικρούς τακτικούς ιπποτικούς στρατούς (Hirth) των διαφόρων επίσης μικρών βασιλείων της Σκανδιναβίας. Όπως και οι υπόλοιποι hirthmen, οι Μπερσέκοι διακρίνονταν για την αφοσίωση και την γενναιότητά τους, καθώς και για την ικανότητά τους στα όπλα, πλην όμως αυτοί χαρακτηρίζονταν από κάτι ακόμη, εξαιρετικά δύσκολο για τους κοινούς ανθρώπους. Όντας αφοσιωμένοι με όρκους αίματος στον Θεό Όντιν, είχαν την ικανότητα να προσκαλούν μέσα τους τον Θεό, περιερχόμενοι σε μία μανιακή κατάσταση που ήταν γνωστή με το όνομα berserkerganga. Πριν την μάχη και την berserkerganga, οι πολεμιστές έκαναν τις μυστικές τους ιεροπραξίες προς τον Όντιν και σε λίγο καταλαμβάνονταν από την "Ιερή Μανία" του Θεού. Έβγαζαν αφρούς από το στόμα, ούρλιαζαν σαν λύκοι, δάγκωναν τις ασπίδες τους και στη συνέχεια ξεχύνονταν κατά των αντιπάλων, ολότελα γυμνοί πάνω στα άλογά τους, φορώντας απλώς ένα λυκοτόμαρο στην πλάτη. Όταν, σε ελάχιστες περιπτώσεις, οι απέναντι δεν το έβαζαν στα πόδια, οι αφρισμένοι Μπερσέκοι έπεφταν πάνω τους και κατακομμάτιαζαν ότι κινείτο τριγύρω τους με μία υπεράνθρωπη δύναμη. Η "Ιερή Μανία" έκανε τους Μπερσέκους να αγνοούν ο,τιδήποτε θα μπορούσε να ανακόψει έναν κανονικό πολεμιστή. Τραύματα από όπλα, ακόμη και απώλεια ενός μέλους, δεν στέκονταν δυνατά να "επαναφέρουν" τους Μπερσέκους στα φυσιολογικά τους όρια, καθώς περνούσαν ακόμη και μέσα από φωτιές σε πλήρη ακαϊα ή έκαναν άλλα υπεράνθρωπα, που δικαιολογούν μάλλον αρκετά το ότι τις περισσότερες φορές οι απέναντι τρέπονταν σε φυγή στην απλή θέα των Μπερσέκων που άρχιζαν να τρέχουν καταπάνω τους.
Οι εξαιρετικές αυτές ικανότητες των Μπερσέκων, τους έκαναν ιδιαίτερα επιθυμητούς στους διάφορους ηγεμόνες της Ευρώπης, που επεδίωκαν να έχουν μερικούς από αυτούς στον στρατό τους ή στην σωματοφυλακή τους, είναι γνωστό δε ότι Μπερσέκους, παρά το ότι ήσαν "ειδωλολάτρες", είχε και στην υπηρεσία του, ως "Βαράγκους", ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Ζ. Τα πράγματα άλλαξαν ωστόσο με την πλήρη επικράτηση του Χριστιανισμού στην βόρειο Ευρώπη, μετά την λεγόμενη "Εποχή των Βίκινγκς". Έχοντας επικρατήσει στρατιωτικά οι χριστιανοί, έπαψαν πιά να τηρούν τα προσχήματα της ανοχής προς τις επιβιώσεις της "ειδωλολατρίας" και η περίφημη "Εποχή της Διπλής Πίστεως", η οποία χρησίμευσε για να μπολιστούν σιγά σιγά τα έθνη με το ξένο, αφύσικο και παράδοξο θρησκευτικό και κοινωνικό έθος, έφθασε στο τέλος της. Αυτό που την αντικατέστησε, ήταν ο απηνής διωγμός των τελευταίων επιβιώσεων της "ειδωλολατρίας" και η κατασφαγή όλων των εμμενόντων στα προγονικά τους πράγματα. Είναι ήδη η δεύτερη χιλιετία της αλαζονικής χρονολογήσεως των χριστιανών και οι χριστιανοί πιά Σκανδιναβοί ηγεμόνες σφάζουν ανελέητα όλους όσους εξακολουθούν να τιμούν τους εθνικούς Θεούς.
Την μοίρα όλων των υπολοίπων "ειδωλολατρών" ακολούθησαν και οι Μπερσέκοι που από πολύ νωρίς είχαν αφορισθεί από την Εκκλησία. Τα διατάγματα των χριστιανών ηγεμόνων (συγκλονιστικές λεπτομέρειες μπορεί να βρεί ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στο άρτι εκδοθέν βιβλίο του γράφοντος "Μία.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως") απαιτούν τον εντοπισμό και την θανάτωση ή φυλάκιση όλων όσων εγνώριζαν ακόμη πώς να εγκατέχονται από τον Θεό Όντιν. Στα τέλη του 13ου αιώνος, οι Μπερσέκοι ήταν πιά παρελθόν, μία μυθολογική φιγούρα μέσα στην αρχαία επική ποίηση, εξίσου μακρινοί για τους ανθρώπους, όπως και σήμερα που είναι τίποτε περισσότερο από ένα λήμμα στα λεξικά ή "αγνώστου προελεύσεως" λέξη ενός "ιδιώματος" για τους ομιλούντες την αγγλική: "he went berserk" ("έγινε εκτός εαυτού").
Δεν είναι βεβαίως οι μόνοι. Για την γελοία ανθρωπότητα του παγκοσμίως ομοίου "μιλλένιουμ" καρακιτσαριού, ακόμη και οι λέξεις Ήρως, Φιλοσοφία, Ευνομία, Αρετή, ακόμη και Έλλην (με την αυθεντική έννοια) είναι επίσης τίποτε περισσότερο από λήμματα στα λεξικά και πολύ, πολύ μακρινά μάλιστα. Όπως μακρινός είναι και ο πραγματικός Άνθρωπος, εκείνος που δεν είχε ακόμη σκοτιστεί η ψυχή, το πνεύμα και ο εγκέφαλός του από το εξ Ιουδαίας μαύρο φώς. Το μαύρο φώς που αντέστρεψε τον κόσμο και ανέβασε σε βάθρο τους τσομπάνηδες, τους αγροίκους και τους χαμερπείς για να περιγελούν ατιμωρητί τους φιλοσόφους, τους καλλιεργημένους και τους ψυχωμένους.
Ώ σκοτεινή ψυχή των καιρών, ποιός επίσης σκοτεινός δαιμονίσκος σού ενέπνευσε την πλήρη απαξίωση του Ανθρώπου;
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου