Η συμφωνία αυξάνει το χρέος αντί να το μειώνει;

Δεδομένου ότι κανείς δε γνωρίζει τις τεχνικές λεπτομέρειες που συνοδεύουν αυτή τη ‘’μη συμφωνία’’, όπως θα λέγαμε στη γλώσσα ΠΑΣΟΚ, καταθέτουμε λίγους ψύχραιμους προβληματισμούς ως τροφή για σκέψη:

1. Κανένας φυσικά δε δικαιούται να πανηγυρίζει ή να ομιλεί περί ελάφρυνσης του βάρους, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για ανάληψη νέων βαρών, είτε μέσω της μόνιμης εποπτείας που συνοδεύει τη συμφωνία, είτε μέσω του νέου δανείου, το οποίο τυγχάνει μεγαλύτερο από την ‘’ελάφρυνση’’ (130 δις)!

2. Με μια πρώτη ματιά, η συμφωνία μοιάζει με ένα τεράστιο swap, μια ανταλλαγή χρέους δηλαδή σε απλή ελληνική, που μάλιστα υπαγάγει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους στο Αγγλικό δίκαιο.  Πρόκειται για ένα απεχθές swap για τη χώρα, αφού ανταλλάσσει ένα εύκολο χρέος με ένα νέο ενυπόθηκο που θα είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί.  Έτσι χάνεται το διαρκές διαπραγματευτικό πλεονέκτημα – κούγκι της στάσης πληρωμών.

3. Παραμένει αμφίβολο το πώς θα αντιδράσουν οι αγορές σε μια ακόμα άτολμη λύση η οποία μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον.  Ενδεχομένως να ζήσουμε ξανά το μαρτύριο της σταγόνας, όπως το βιώσαμε μετά την 21^η Ιουλίου, καθώς είναι πρόδηλο ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο, με την ενδεχόμενη βιωσιμότητά του να εξαρτάται από δήθεν πλεονάσματα και από νέες φοροεπιδρομές, πάνω σε μια ήδη ξεχειλωμένη φοροδοτική βάση, που δεν έχει τίποτα περισσότερο να δώσει.  Χωρίς να έχουμε εξετάσει ακόμα την τεχνική ανάλυση, υποψιαζόμαστε ότι η παρακινδυνευμένη πρόβλεψη ότι το ελληνικό χρέος θα είναι 120% το 2020, βασίζεται σε θετικούς δείκτες ανάπτυξης (σε συνδυασμό με εκποίηση κρατικής περιουσίας) που υποτίθεται ότι θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον.  Το ερώτημα είναι πώς θα προκύψουν οι δείκτες αυτοί, σε μια χώρα που βυθίζεται στην ύφεση και στην υπερφορολόγηση.  Πουθενά δε γίνεται λόγος για οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική που θα έδινε ενδεχομένως κάποια ψήγματα αξιοπιστίας στην πρόβλεψη αυτή.

4. Καθώς η συμφωνία αυτή τινάζει κυριολεκτικά στον αέρα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, περιμένουμε με αγωνία τις τεχνικές λεπτομέρειες γύρω από το ζήτημα αυτό.  Όταν πληροφορίες αναφέρουν ότι ο επίτροπος στις υπό κρατικοποίηση τράπεζες θα είναι τροϊκανός, εύλογα ανησυχούμε για το αν πρόκειται για κρατικοποίηση ή τροϊκανοποίηση.  Αναπάντητα παραμένουν τα ερωτήματα για το ποιος θα βάλει τα κεφάλαια που θα απαιτηθούν πέραν των αρχικών 30δις που είναι άμεσα απαιτητά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δεδομένου ότι το ελληνικό δημόσιο θα βρίσκεται σε ασκητική νηστεία για τουλάχιστον μία δεκαετία.

5. Άγνωστες παραμένουν οι επιπτώσεις που θα έχει η αναβλητικότητα της Γερμανίας στις υπόλοιπες χώρες και ιδιαίτερα στην Ιταλία, την Ισπανία και τελικά τη Γαλλία.  Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη παγίδα για τους έλληνες καταθέτες, καθώς η επέλαση της κρίσης στις χώρες αυτές, θα κρίνει το μέλλον του κοινού νομίσματος.  Δεδομένου ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να δούμε τον κ. Ράιχενμπαχ να ‘’συμβουλεύει’’ τον κ. Σαρκοζύ ή τον κ. Μπερλουσκόνι, (αυτά συμβαίνουν μόνο σε μπανανίες) βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι, λίγο πριν την κατάργηση ή τη διχοτόμηση της ευρωζώνης.

6. Προφανώς δεν αποτελεί σοβαρό εθνικό στόχο το επίπεδο χρέους 120% το 2020, όταν το επίπεδο αυτό ήταν 119% πριν από 2 χρόνια.  Εκτός του ότι αποτελεί πλήρη ομολογία αποτυχίας εκ μέρους κυβέρνησης, τρόϊκας και προθύμων, δημιουργεί συνειρμούς ως προς τη χρησιμότητα της διαδικασίας και ως προς την αξιοπιστία της εξαγγελίας αυτής.  Δηλαδή με δεδομένο τα πεπραγμένα των κυρίων αυτών κινδυνεύουμε να βρεθούμε το 2020 με χρέος 220% του ΑΕΠ.  Γιατί να τους πιστέψουμε;

7. Η Ελλάδα μετατρέπεται επίσημα στο πειραματόζωο της Ευρώπης.  Γίνεται η χώρα – παρίας που θα αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγήν των άτακτων χωρών του νότου.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάσουμε εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες που θα συνοδεύουν τη συμφωνία και θα τοποθετηθούμε υπεύθυνα.

Κακοφωνίξ


www.antinews.gr