ΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι θεομάχοι Έλληνες

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι μόνο η Ελληνική θρησκευτική σκέψη εξασφάλισε για τον άνθρωπο τόση ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων, ώστε να μπορεί να ορθώσει αντιρρήσεις ή και να παλέψει ενάντια στην θεϊκή θέληση.

Η σύγκρουση ηρώων με θεούς και θεϊκές αποφάσεις, είναι για την ελληνική σκέψη μια εντελώς πιθανή εξέλιξη. Η περίπτωση δε του ήρωα που παλεύει ισάξια ή και νικηφόρα με έναν θεό για να υπερασπίσει τη «θέση» του ή να κερδίσει την εύνοιά του, είναι απ’ τα κεντρικότερα και προσφιλέστερα θέματα του Ελληνικού μύθου. Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι απ’ τα κυριότερα μηνύματά του. Πως η ελευθερία των ανθρωπίνων κινήσεων μπορεί να δικαιωθεί, ακόμα και πέρα από τη θέληση των «θεών». Μια επαναστατική εντελώς “ελληνική” θέση που απ’ τους πανάρχαιους ακόμα χρόνους του μυθολογικού ελληνισμού, έθετε τις βάσεις για ζωή, έρευνα κι ελευθερία έξω και μακριά απ’ τα ολισθηρά μονοπάτια των θεών.

Αρκεί να θυμηθούμε μια έξοχη ομηρική εικόνα, όπου ο δοξασμένος ήρωας της Τροίας ο ξακουστός Αίαντας απ’ την Λοκρίδα, ο γιός του Οιλέα, μετά από ναυάγιο (απ’ το θυμό της Αθηνάς) όπου έχασε τους δοξασμένους του συντρόφους, έξω ακριβώς απ’ τις ακτές της ποθητής πατρίδας του, στέκει ολομόναχος πάνω σ’ ένα γυμνό βράχο καταμεσής της θάλασσας και ακατάβλητος υψώνοντας τη γροθιά του φωνάζει με τη βροντερή φωνή του “Θε να ξεφύγω παρά τη θέληση των θεών!” [Οδύσσεια δ’ 503].

Αυτά τα πανάρχαια ομηρικά λόγια, αυτή η ασυμβίβαστη τελευταία κραυγή του ήρωα, πριν καταποντιστεί μαζί με το σωτήριο βράχο του στην αγκαλιά της μαύρης θάλασσας απ’ την οργή του Ποσειδώνα, θα γίνει η πεμπτουσία του θεομάχου Έλληνα ήρωα, που θέριεψε στη μεσογειακή ατρόμητη ψυχή του κι έγραψε τις πιο παράτολμες ιστορίες θέρρους, λεβεντιάς και απαράμιλλης δόξας, παραμερίζοντας τους “θεούς” για να διαβούν ανεμπόδιστα οι θεομάχοι ήρωες!

Ναι ο Έλληνας υπήρξε ο πρώτος και ο καλύτερος θεομαχητής της πανανθρώπινης ιστορίας και συχνά καυχιόταν γι’ αυτό.

Ένας που νίκησε μια θεά και την παντρεύτηκε, είναι ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας. Κάποτε στο φως του φεγγαριού είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών (Νηριήδες: κατοπινές νεράιδες). Ήταν η θεά Θέτιδα που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό! ώστε να μη γεννηθεί αυτός που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία.

Ο Πηλέας τυρανιόταν απ' τη θεϊκή ομορφιά, αλλά πως μπορούσε αυτός θνητός ν' αποκτήσει τη Θέτιδα που ήταν μια θεά; Ρώτησε όμως γι' αυτό τον σοφότατο Χείρωνα που κατοικούσε ψηλά στο Πήλιο. «Εκείνος τον ορμήνεψε στο ίδιο μέρος σαν τη δει, τη νύχτα να χορεύει, να την αρπάξει όσο γίνεται σφιχτά στην αγκαλιά του». Να μην αφήνει τη λαβή όσο εκείνη κι αν άλλαζε μορφές: «κι ας γίνει φίδι, λιοντάρι ή φωτιά, νερό για να ξεφύγει». Ο Πηλέας στο πάθος του για τη θεά ξεπέρασε και νίκησε καρτερικά όλες τις θυμωμένες μεταμορφώσεις της, κρατώντας την με μια λαβή σφιχτά στην αγκαλιά του.

Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας 101 του 500 π.Χ, που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά την πεντάμορφη θεά χρησιμοποιώντας τη "Χειρώνιο λαβή", τον μαίανδρο, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο της ήτας των θεών!

Σημειώνουμε εδώ ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, η μια χούφτα γαντζωμένη μεσ' στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το γραμμικό διάσημο ελληνοπρεπές σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος. Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι αυτός ο παραλληλισμός που τόσο τιμά τον παγκόσμια γνωστό ελληνικό μαίανδρο, που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως η λαβή των θεομάχων Ελλήνων, ως η λαβή που καταβάλλει θεούς.

Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στη στερεότυπη άποψη, πως μαίανδρος είναι "το διακοσμητικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα". Μπορεί να πήρε το όνομα απ' τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους "ελιγμούς" ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού της Ασιατικής Καρίας.

Καρία: Αρχαία χώρα της Μ Ασίας. Ευρίσκετο απέναvτι των νησιών Σάμου Ρόδου. Η χώρα έλαβε το όνομά της απ' τους Κάρας (Λέλεγες) που ξεκίνησαν απ' τα νησιά του Αιγαίου. Eθεωρoύvτo ο σπουδαιότερος λαός των ανατολικών ακτών του Αιγαίου.

Την "μαιάνδριο λαβή" όπως δικαίως πλέον θα την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ' επανάληψη ο κατ' εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται ξεκάθαρα απ' την αριστουργηματική απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα σε αγγειογραφία του 550 Π.χ. (Μουσείο Ταρκυνίας. που όμως μπορεί να θαυμάσει κανείς και στον 30 τόμο Ελλ. Μυθοτου Ρ. Γκρείβς σελ. 217) όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν' ανοίξει τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή δάχτυλα του ανίκητου ήρωα, μπροστά από το στήθος του!

Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ' τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Επίσης δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήτα, στεφανώνονται συχνά από μαίανδρο!

Μπορεί σαν λαός (δια λόγους) να πάσχουμε από ολική αμνησία, δεν υπάρχει όμως λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ' τους συμβολισμού των προγόνων μας επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της ήτας των θεών. Μια γραμμική παραγγελία των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου χέρια κρατάς το μυστικό της θεϊκής ήτας κι αν μόνο τα δικά σου δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ' ένα αρμονικό αδιάσπαστο σύνολο ελληνοπρεπούς, ειρηνικής, νικηφόρας, μαιανδρικής αλυσίδας.

Ένα σύμβολο νίκης επί των "θεών", που το χαρίζει ο ελληνικός μύθος στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ' τη δουλεία των αρχαίων "θεών".

ΌΜΗΡΟΣ: "Πρωτέας και Μενέλαος"

Άλλος που νίκησε με παρόμοιο τρόπο ένα θεό ήταν ο Μενέλαος, που στο γυρισμό του για την πατρίδα πέρασε τα μύρια όσα απ' ότι φαίνεται ως ένας άλλος Οδυσσέας. Δυστυχώς όμως το αντίστοιχο επικό σύγγραμμα που κατέγραψε τις περιπέτειες του Μενελάου ΧΑΘΗΚΕ και δεν θα ξέραμε τίποτε γι αυτές, αν ο Όμηρος δεν ενσωμά­τωνε στην Οδύσσεια του αναφορές γύρω απ' τις περιπέτειες αυτές του Μενελάου.

103 Ελ. Μυθ. 30ς τόμ. σελ. 141.

Ο αξεπέραστος Όμηρος, στην Οδύσσεια περιγράφει την ξεχωριστή αυτή ιστορία τόσο υπέροχα, που λίγω θέλω για να σας την παρα­θέσω ατόφια! Καλύτερα όμως πάρτε στα χέρια σας την Οδύσσεια (την σχολική των παιδιών) και διαβάστε στη δ' ραψ. στ. 355-500.

Είκοσι μέρες "κολλημένος" από άπνοια σ' ένα μικρό νησί, πείθουν το Μενέλαο πως είναι έργο κάποιου θυμωμένου θεού που τον κρατά στο νησί δεμένο.

Η θεοκόρη, Ειδοθέα όμως τον λυπήθηκε κι αφού τον πλησίασε στην παραλία του 'πε σπλαχνικά πως άδικα χάνει το χρόνο του ψαρεύοντας σ' αυτό το ερημονήσι κι ο Μενέλαος γυρίζει και της λέει:

«πως δεν το θέλει η γνώμη μου να χάνω τον καιρό μου, μα στους θεούς αμάρτησα που κατοικούν στα ουράνια. Μον' έλα τώρα να μου πεις -ολα οι θεοί τα ξέρουν, Ποιός έτσι μ' έδεσε θεός και μου 'κλεισε το δρόμο.....είπα κι η λατρευτή θεά μ' απάντησε έτσι πάλε. "Μετά χαράς σου ξένε αυτά θα σου τα πως όπως είναι. Εδώ συχνάζει ένας θεός κα ι του πελάγου γέρος, άψευτος απ' την Αίγυmο προφήτης ο Πρωτέας"».

Η Ειδοθέα η κόρη του Πρωτέα κατευθύνει τον Μενέλαο πείθοντάς τον πως:

«καρτέρι σταίνοντας μπορείς να τονε 'πιάσεις, αυτός το δρόμο θα σου πει του ταξιδιού το μάκρος ... Όταν ο ήλιος ανέβει στα μεσουράνια απάνω βγαίνε ι απ' το κύμα ο άψευτος της θάλασσας ο γέρος απ' του Ζεφύρου την πνοή θολούρα σκεπασμένος και πάει σε κουφωτές σπηλιές τον ύπνο του να πάρει ... ... Σαν δείτε πως κοιμήθηκε τη δύναμη σας όλη να βάλτε τότε και γερά να τον κρατάτε πάντα κι ας πολεμά να λυτρωθεί κι ας θέλει να γλιτώσει. Σ' όλα θα μεταμορφωθεί, για να ξεφύγει απ' όσα στον κόσμο βρίσκονται θεριά, και σε νερό θ' αλλάξει και σε θεόκαυτη φωτιά. Μα εσείς γερά βαστάτε. καί πιο πολύ να σφίγγετε. Κι όταν πια ερωτήσει...αφήστε τότε το στανιό, το γέρο λευτερώστε και ρώτησέ τον ποιός θεός βαστά μαζί σου πάθος και πως θα βρεις το γυρισμό στο ψαροθρόφο κύμα Έτσι είπε και στη θάλασσα (η θεά) βουτάει την κυματούσα».

Αυτόν το θεό της θάλασσας νίκησε ο Μενέλαος, ακολουθώντας τις συμβουλές της θεοκόρης Ειδοθέας. Υπομονετικά έστησε καρτέρι στο θεό της θάλασσας τυλιγμένος μαζί με τους συντρόφους του μέσα σε τομάρια φώκιας, που η βαριά ψαρίλα τους εξόντωνε, καθώς ο ήλιος καυτός μέχρι το καταμεσήμερο τους τυραwούσε άσπλαχνα. 'Οσπου, ο Πρωτέας να βγει απ' τη θάλασσα στεφανωμένος φύκια. Ο Μενέλαος πάλεψε με πείσμα μαζί του, αυτός και τρεις ακόμα άνδρες του αψη­φώντας τις μεταμορφώσεις του γέρου της θάλασσας:

«σκούζοντας τον επιάσανε με τα γερά τα χέρια Μα ο γέρος δεν τις ξέχασε τις δολερές του τέχνες και πρώτα, πρώτα γίνεται πυκνόμαλλο λιοντάρι κι έπειτα δράκος, πάρδαλη, τρανός μεγάλος κάπρος γίνετα ι γάργαρο νερό κα ι φυλλωμένο δέντρο, κι εμείς γερά τον σφίγγα με με θάρρος στην καρδιά μας Στο τέλος σαν απόκαμε ο πονηρός ο γέρος τότε έτσι με δυο λόγια του με ρώτησε κα ι μου πε: «Με ποιον θεό μου σκάρωσες το δόλο γιε τ' Ατρέα, και στις παγίδες μ' έπιασες με το στανιό; Τι θέλεlς;» [Ομήρου Οδύσσεια δ' 460-470].

Έτσι μαθαίνει ο Μενέλαος ποιός είναι ο λόγος που τον κρατά στο νησί. Με πάλη και με νίκη απέναντι σ' έναν καλοκάγαθο θεό της θάλασσας, που τα μυστικά της τέχνης του η ίδια του η κόρη τα δίνει στους ανθρώπους! Διαβάστε το, είναι ό,τι ωραιότερο έχει γραφεί ποτέ!

Πριν προσπεράσουμε τα υπέροχα αποσπάσματα του Ομήρου θαρρώ, θα ήταν ασέβεια να μη σταθεί το βιβλίο αυτό λίγο με σεβασμό στη μνήμη του μεγάλου Έλληνα. Να αποθαυμάσουμε μόνο για λίγο αφουγκραζόμενοι την υπέροχη ολότελα γήινη μελωδία με τ' όνομα Όμηρος.

Στρατιές μεγάλων ανδρών έχουν καθηλωθεί από δέος μπροστά στο "γλυκοχάραμα" της πρώιμης λογοτεχνίας του. Ο "ηλιακός αυτός άνεμος" που φυσά και μας θερμαίνει ακατάπαυστα έχει ενταχθεί απαρέγκλιτα στα φυσικά δώρα της ανθρωπότητας. Αρκεί ν' ανοίξουμε τα πνευματικά μας φτερά για να έρθει η γλυκιά θερμή ανάσα της ρωμαλέας ψυχής του, να μας στηρίξει στο αδέξιο πέταγμα μας.

Είναι κάτι σαν την πρώτη νότα µεσ' στην απόλυτη ησυχία της "ροδοδάκτυλης αυγής". Πριν ακόµα φέξει, κάποιος φαίνεται πως πέρασε τη νύχτα άγρυπνος αφουγκραζόµενος τους ανεπαίσθητους τριγµούς της αλλαγής του "χρόνου". Τυφλός ων είδε καλύτερα απ' όλους και µεσ' στη νύχτα των καιρών τέντωσε µε σιγουριά το "τόξο του" αφήνοντας το χρυσό του "βέλος", να ξεφύγει και να σκίσει το βαρύ πέπλο του χρόνου, κάνοντας έτσι την ερχόµενη αυγή να έχει το χρώµα των Ελλήνων...Αυτός...ο άγρυπνος φύλακας των καιρών, πρώτος άρχισε το τραγούδι του σαν το γλυκόλαλο πρωινό αηδόνι!...

Μεσ' στην µακρόσυρτη νύχτα της ανθρωπότητας "κάποιος" κουβαλούσε ακάµατος του θρύλους και τις ιστορίες µας, τις διαµαντένιες µνήµες και τα πάθη µας κι έδειξε σ' όλους µας, πως µπορούµε να µετέχουµε σ' αγώνες που πρώτοι τους ξεκίνησαν οι µακρινοί γονείς µας! ΌΜΗΡΟΣ! Ένας παγκόσµιος, αιώνια φωτεινός λογοτεχνικός φάρος! Ένας µεγάλος 'Ελληνας!

Ηρακλής, Ίδας και Απόλλωvας

Ο Ηρακλής είναι ο κατ' εξοχήν θεομαχητής ήρωας. Κάποτε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο του Μενέλαου, μαθαίνει από έναν άλλο θεό της θάλασσας τον Νηρέα -κατ' άλλη εκδοχή τον Τρίτωνα- πως θα βρει το δρόμο για τη χώρα των Εσπερίδων. Με την μαιάνδριο λαβή κι ολομό­ναχος σφίγγει στα μπράτσα του το θεό απαιτώντας τις κρυμμένες του γνώσεις. Ο θεός καταβάλλεται και δείχνει το δρόμο για τη μυστική χώρα. Τη χώρα με τους καρπούς της "αιώνιας νιότης" ... της αιωνιό­τητας, με τους ολόγλυκους ελληνικούς καρπούς της υστεροφημίας, που ο Έλληνας Ηρακλής καλύτερα απ' τον καθένα κατέκτησε σε παγκόσμια κλίμακα. Όχι με δόλους και μαγγανίες, αλλά με αρετές, άθλους και τη θεόμαχη "μαιάνδριο λαβή" του!

Κατά βάση οι άθλοι του Ηρακλή είναι κόντρα σε θεϊκές οντότητες και καταστάσεις. Παλεύει με τον θεοποταμό Αχελώο και του αποσπά νικηφόρα το κέρας της Αμάλθειας (ατέλειωτη ς αφθονίας). Παλεύει και σκοτώνει τους ανίκητους Τιτάνες που απειλούν τον Όλυμπο. Μια από τις σημαντικότερες φορές που νίκησε ανώτερες απ' αυτόν θεϊκές δυνάμεις, είναι όταν έσπασε τα άσπαστα δεσμά του Προμηθέα, νικώντας έτσι την ανίκητη δύναμη του Διός και ελευθερώνοντας τον φιλάνθρωπο θεό απ' την ατελείωτη απομόνωση (εξορία) και το μαρ­τύριο μακριά στον Καύκασο. Ο Ηρακλής παλεύει και με τις σκοτεινές δυνάμεις των γηρατειών και του θανάτου. Σε μια μάλιστα περίmωση, ξυλοκόπησε το Χάροντα αφού πρώτα του έστησε καρτέρι για χάρη της Άλκηστης, που με άφθαστο θάρρος και αυτοθυσία, δέχθηκε να πεθάνει στη θέση του άνδρα της χαρίζοντάς του έτσι τη ζωή της! Κάποτε που ο ίδιος ο "Ήλιος" απείλησε τη ζωή του ήρωά μας ο Ηρακλής, δε δίστασε να σηκώσει το "τόξο" του εναντίον του. Κι ο Ήλιος θαύμασε τον Ήρωα κι απέσυρε την καυτή του ανάσα.

Κάποτε άλλοτε ο Ηρακλής, όταν του αρνήθηκαν χρησμό στο μαντείο των Δελφών, δε δίστασε να αρπάξει το μαντικό τρίποδα του Απολλώνιου ναού, απειλώντας μάλιστα ότι θα στήσει δικό του μαντείο. Όταν ο ίδιος ο Απόλλωνας θέλησε να του πάρει τον τρίποδα, ξέσπασε τέτοιος καβγάς που ο Δίας αναγκάστηκε να τους χωρίσει ρίχνοντας έναν καπνερό κεραυνό ανάμεσά τους: «Μαχομένου δέ αυτώ Απόλλωνος ό Ζευς ίησι μέσον αυτών κεραυνόν ». [Απολλόδωρος 11130. 107 Κ. Κερεvυϊ, σελ. 401]

Μια άλλη όμως πάλη του Ηρακλή με το θεό του πολέμου Άρη, καταλήγει σε εντελώς παράλληλο αποτέλεσμα με τον θεοπαλαιστή Ιακώβ. Ο Ηρακλής «χτυπά το θεό με τη λόvxη του στο μηρό και τον πληγωμένο Άρη έφεραν στον Όλυμπο οι ηνίοχοί του ».

Ένας άλλος ήρωας που αξίζει να αναφερθεί είναι ο Ίδας, του οποίου η ιστορία απαντά ελληνικά στον αστείο ισχυρισμό της βίβλου: Ότι ο Αβραάμ δικαίως παρέδωσε την όμορφη γυναίκα του Σάρρα στον Φαραώ για να μην κινδυνέψει η πολύτιμη ζωή του ίδιου!

Ο Ίδας στον αντίστοιχο ελληνικό θρύλο αρνείται να παραδώσει την εκλεκτή της καρδιάς του Μάρπισσα ακόμα κι όταν τη διεκδικεί ένας υπέρλαμπρος θεός, ο κατάξανθος σαϊτευτής Απόλλωνας.

Ο ισχυρότερος αντεραστής, ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας ζητά να πάρει την αγαπημένη του Μάρπισσα, καθώς ο Ίδας έφτασε στη Μεσσηνία. Ο Ίδας όμως δεν υποχώρησε ούτε και δίστασε στιγμή. Απειλητικός τέντωσε το τόξο του ενάντια στο θεό. Έλεγαν πως τό τόξο του δε λάθευε ποτέ! Ο Δίας όμως φρόντισε να συγκρατήσει το χέρι του ήρωα την κρίσιμη αυτή στιγμή. Άφησε την εκλογή στη διάθεση της νύφης. Είχε έρθει ο καιρός που "κανείς" δεν μπορούσε να παραμερίσει αμαχητί έναν ήρωα! Όσο ... "θεός" κι αν νόμιζε πως ήταν! Η Μάρπισσα διάλεξε για μνηστήρα της το "θνητό" θεομάχο Ίδα: «Της λιγνοστράγαλης της Μάρπισσας ... και του Ίδα, απ' τους παλιούς που στάθηκε στη γη» ο πιο αντρειωμένoς. Κι άσκωσε αντίκρυ στον Απόλλωνα τον Φοίβο το δοξάρι». [Ομήρου lλιάδα 1558].

Ο Ίδας μαζί με τους άλλους θεομάχους ήρωες στον ελληνικό μύθο, σηματοδοτεί το τέλος της μακροχρόνιας ανεμπόδιστης εκμετάλλευσης των "θνητών" απ' τους "θεούς". Όλοι οι Ολύμπιοι δε θ' αργήσουν να αντιληφθούν ότι με τα "βέλη" του ο Έλληνας, είναι ο πρώτος που αναχαιτίζει την ακατάσχετη βουλιμία των θεών του.